co robi Nil wieczorem

Jestem Molly. Krótko i zwięźle, na dobry początek. Od razu uprzedzam - to, co piszę, to nie pamiętnik, nie dziennik, ale zwykły, prosty notatnik. Nie będę zaczynać tekstów od "kochany pamiętniczku!" czy opisywać dnia z dokładnością do sekundy. Nie będę pisać, że koleżanka mnie usunęła ze znajomych na facebooku. W ogóle nie wiem, czy będę pisać. Coś tu wpiszę, kiedy będę chciała...
Od razu uprzedzam, ja nie jestem "typową nastolatką", która tylko ugania się za celebrytami czy marzy o byciu gwiazdą Hollywood.

Na dworze znów pada deszcz. I fajnie. Mogę oprzeć się o parapet i gapić się godzinami na deszcz... Cudowne uczucie.
Pada, pada, pada... A ja próbuję stwierdzić, czy będzie padać dalej, czy nie...
Tak, będzie lało. I to mocniej. Za godzinę zobaczę, czy miałam rację...
Miałam. Pada coraz to mocniej. Krople bębnią o parapet, spływają po szybie. Chyba będzie burza, na dworze duszno i ciemno jak w egipskiej piramidzie...
I jest. Słychać pierwszy grzmot, niebo rozcina błyskawica. Na chwilę krajobraz za oknem się rozjaśnia, ale zaraz znów ciemnieje. Jak to przy burzy, czyż nie?
Zauważyłam u siebie zdolność przewidywania czy będzie deszcz, czy nie, czy będzie burza, czy nie, czy będzie padało mocniej, czy deszcz zaraz przestanie padać. Koleżanki też mi to mówią... A ja nie wiem, czy się z tego śmiać, powiedzieć "Ale to nieprawda, to zbieg okoliczności", czy może też poważnie nad tym rozmyślać.
Zobaczymy, co stanie się jutro. Patrzę na niebo i myślę, że chyba będzie dalej padać...

Oczywiście. Dalej pada... A dziś na szkolnym boisku konkursy tańca i śpiewu. Pójdę, zatańczę taniec deszczu (cóż za zbieg okoliczności...). Poszukam tej niebieskiej sukienki.
I jestem na boisku. Na razie występy śpiewających. Śpiewają, śpiewają... nuda. O, ale to już ostatnia osoba! Muszę zrobić rozgrzewkę.
Wchodzę na scenę jako piąta, mam mało czasu. Bo wchodzi już trzecia osoba, a raczej nie osoba, ale grupa - 10 moich koleżanek tańczy taniec belgijski i nawet ładnie im to wychodzi.
O, już wzywają mnie, idę zatańczyć. Na szybko przypominam sobie poszczególne elementy.
Koniec występu. Wreszcie. Ale... co się dzieje? 
Spoglądam w niebo. Chmury się rozstąpiły, słońce mnie oślepia. Znów spoglądam w niebo i przed siebie, widzę ogromną tęczę. 
Deszcz przestał padać.