Tomik I - Potrzeba czasu...

Będę zamieszczać tu moje wiersze. Tomik I będzie zawierał pozycje raczej smutne, pełne cierpienia, ale noszące w sobie też trochę nadziei. Tu niekoniecznie ja noszę w sobie żal, wiersze mogą dotyczyć obcych i tego co widzę w ich oczach.

Was proszę o wypowiadanie się. Jeśli ktoś uważa, że są beznadziejne czy świetne, niech mi to napisze bez zastanawiania się. Chciałabym wiedzieć kto co uważa na ich temat i może ktoś zauważy coś, czego ja nie widzę? Może z pomocą Waszego obiektywnego oka jeszcze raz zastanowię się nad wydaniem tomiku? Kiedyś miałam taką szansę, ale zrezygnowałam... Cóż, może jeszcze się uda

Pisać szczerze co sądzicie! Nie obrażę się, jestem wysoce samokrytyczna

a gdy mrok pochwyci mnie
przestanę być
przestanę chcieć

głośno otwierasz drzwi
rzucasz blask
zabijasz strach

lecz on wraca
bo odchodzisz ty
głośno zamykasz za sobą drzwi

serce mego przyjaciela
broczy cierpienia krwią
szkarłatem obleka duszę
umysł, oczy, smak

zamknięty w swej stracie rozważa koniec

ostrze kusi swym blaskiem
nicość wciąga w swoich skrzydeł wir
drżące słowa ciepłe ulatują na wietrze

gęsty dym ukojenia posyłam Tobie
niech uniesie Cię do gwiazd
wskażę Ci jedną z nich
przytul ją do serca swego

patrz
blask rozdziera ciernie boleśnie okalające serce
nie wierzyłeś we mnie
zamknąłeś moje drzwi

czas byś pokonał strach
byś pomyślał o sobie
byś spojrzał w przyszłość
byś zasmakował najpiękniejszych chwil jutra

stanęłam przy Tobie twarzą w twarz
nieśmiało wyciągnęłam dłoń
zacisnąłeś ją w swojej i zrobiłeś krok
przyłożyłam wargi do serca Twego
zaklęłam jego wściekły ból

ustanie

będę

zawsze

otwieram książkę
na pierwszej stronie brunatną krwią zapisany tytuł

Mój Przyjaciel

rozdział I
pojawiłeś się nieśmiały pośród nas
nie pozwoliłeś odkryć swego wnętrza
choć wiedziałam już wtedy że mojemu jest bliskie
nie miałam odwagi Cię poznać
spojrzałam kiedyś ukradkiem w głębie tych szarych oczu
dostrzegłam coś wyjątkowego

rozdział II
radosnych godzin przyszedł dla Ciebie czas
wtedy mnie niszczył żal
wciąż jednak niezgłębioną tajemnicą byłeś
czarna otchłań źrenicy odpychała
nie pozwalałeś mi siebie czytać
a ja na przekór czytałam

rozdział III
widziałam ostrze rozdzierające szatę nadziei
dzielące serce na dwoje
zaklinałeś sny resztkami słów
nic nie wartymi już
bojąc się czuć bojąc się słyszeć z własnych ust
że Twoja dusza milczy

rozdział IV
odmierzam dni
cieniem Twych słów
streszczam w nich każdy zmierzch
zaklinam sny nie chcę nimi żyć
lecz zatapiam w nich każdą myśl
Złe pragnienie powróciło by zabrać mnie

rozdział V
Patrzyłam na Twoje cierpienie
cierń w moim sercu drżał gdy w Tobie gościł żal
błądziły moje oczy choć wiedziały czego szukają
znalazły to czego widzieć nie chciały
zrozumiałam wreszcie kim jesteś
wdarłam się w głąb Twojej duszy
choć odpychałeś mnie tornadem swych tajemnic

rozdział VI
burza popadła w otchłań kiedy w biegu spojrzałeś na mnie
stałeś już u końca tunelu potępionych
rozłożyłam skrzydła gdy Ty cicho płakałeś w swej samotności
blask końca uderzył w nasze marne ciała
upadłeś w moje ramiona poddany i obojętny
nie pozwoliłam Ci się bać

rozdział VII
Złożyłam pocałunek Isitry na Twym czole
zaklęłam wszelki strach
abyś silny mógł spojrzeć w swe odbicie sprzed lat
tak jak ja zobaczyłam swoje w Twoich szarych oczach

moje skrzydła dla Ciebie zawsze drżeć będą na ciepłym wietrze
Ile w nich piór tyle miłości tchnęłam w Ciebie
poznasz kiedyś jeszcze raz jej smak
zachowaj wtedy jedno pióro w swym sercu
i nawet jeśli odejdziesz nie zapomnij proszę mnie

kiedy zechcesz jestem i będę

Pisz, czekamy

Bardzo podobają mi się twoje wiersze, czekam na więcej

Dziękuję. Nie sądziłam, że ktokolwiek tu napisze, że ktokolwiek się zainteresuje. To moja ciemna strona życia, te wiersze to cały mój ból.

W takim razie zamieszczę kolejny:

Pójdę tam
Czy z Tobą czy sama
Pójdę i pozostawię po sobie ślad…

Za każdym razem wchodząc na górę
Będziesz widział na szczebelkach moją krew
Brunatna i zaschnięta
Trwać będzie wieki jej imię
Na wieży - wiesz gdzie

Nadgarstkiem otrę poręcze
Na których Ty stałeś patrząc w dół
Patrząc śmierci w twarz

Po drugiej stronie też będę Twoim aniołem
Przyjdę w nocy jeszcze raz
Podaruję kolejne piórko
Zachowaj je jak i poprzednie

Kiedyś Ty zbudujesz z moich piór dla siebie skrzydła
Ubierzesz je i staniesz silny jak niegdyś ja przed Tobą
Uniesiesz w ramionach moje wątłe ciało
Złożysz pocałunek na moich martwych ustach
Zginie wszelki strach
Odejdę

Jeszcze raz staniesz na poręczy
Wzniesiesz ku gwiazdom twarz
Popłynie łza…

Spiję ją martwymi wargami
Serce zabije jeszcze raz

Potem sam Diabeł nie wie co się stanie…

Poważne te wiersze.
Je sie czyta jako całość czy każdy oddzielnie?