~ Nagle wszystko się gubi ~

Przybyłam z jakimś nędznym pisadełkiem. Prologu nie ma, nie umiem ich pisać.

| I - ZNIKNĘŁA PORCELANA |
Sakuya Izayoi 

Zbudziłam się niezbyt chętnie. Czekał mnie kolejny dzień sprzątania Rezydencji Szkarłatnego Diabła. Nie, żebym nie lubiła sprzątać. W końcu byłam pokojówką, więc wypadałoby choć trochę lubić swoje zajęcie. Tak właściwie, to byłam szefową wszystkich pokojówek w Rezydencji.
Wróćmy jednak do poranku. Mój pokój był jedynym, do którego mogły wpadać promyki słońca. Niestety moja Pani, Remilia zarówno jak jej siostra Flandre nie były zbyt odporne na światło słoneczne. Czemu, to wyjaśnię kiedy indziej.
Mozolnie włożyłam moją sukienkę, parę dodatków do niej  i uczesałam moje srebrne włosy. Moja sukienka była typowym strojem pokojówki, więc nie wiem co by można było w niej opisywać. Dodatki również były standardowe.
- Sakuyo! – usłyszałam nagle głos mojej Pani. Wyszłam więc ze swojego pokoju, nie ścieląc łóżka. Potrzeby Pani są ważniejsze, a łóżko mogę pościelić w każdej chwili, prawda?
Wybrałam się prostym, ciemnym korytarzem w stronę pokoju Remili. Drzwi do niego były zamknięte, toteż postanowiłam zapukać.
- Proszę! – usłyszałam. Weszłam więc do pokoju. Remilia leżała na łóżku w koszuli nocnej. Wyglądała na głodną… To źle.
- Sakuyo, mogłabyś zrobić mi śniadanie? Miło by było, gdybyś podała je w porcelanie, tej białej w szkarłatne wzory – usłyszałam z ust mojej Pani.
- Oczywiście, Pani – powiedziałam wychodząc z pokoju Remili. Znowu szłam przez ten sam korytarz, tym razem w stronę kuchni. Trochę zajęło mi dojście do niej, gdyż Rezydencja jest większa niż mogłoby się wydawać.
Gdy już znalazłam się w miejscu docelowym mojej podróży, uznałam że wygodniej będzie mi przygotowywać na innych naczyniach, niż te z porcelany. Wzięłam z szafki zwykłą patelnię, i zaczęłam przyrządzać na niej omlet z kawałkami szynki. Nie było to jednak zwyczajna szynka…
Skończyłam omlet, teraz trzeba go podać. Wiedziałam, że Pani najbardziej spodoba się śniadanie do łóżka, wzięłam więc z kredensu srebrną tacę. No, to teraz porcelana. Biała w szkarłatne wzory. Tyle, że nigdzie jej nie było. Jej miejsce w witrynie było puste. Oprócz tego, zgubił się jeszcze jeden komplet. Musiałam więc podać śniadanie w zwykłej białej… 

Nie mam jak poprawić przerw między akapitami, przepraszam. Przy trzecim rozdziale zmienię program do pisania. 

  Sakuya wróciła do mojego pokoju ze srebrną tacą w rękach. Coś mi jednak nie pasowało… ach tak! Moje śniadanie było podane w zwykłej, białej porcelanie, podczas gdy ja prosiłam o białą w szkarłatne wzory.

Położyła tacę na moich kolanach przykrytych lekko różowawą kołdrą. 

- Sma… - zaczęła,  jednak szybko jej przerwałam.

- Sakuyo! Co to ma znaczyć?! – krzyknęłam patrząc jej prosto w oczy – prosiłam o podanie w porcelanie białej w szkarłatne wzory, nie białej!

- Remilio, komplet w szkarłatne wzory zniknął. Podobnie niebieski w aniołki – odpowiedziała lekko zakłopotana. Może rzeczywiście nie powinnam na nią tak krzyczeć? A w sumie…

- Szukałaś wszędzie?

Zjadłam moje śniadanie. Sakuya pomogła mi się ubrać i pościeliła łóżko. Jednak przyjemnie jest mieć pokojówkę. Razem poszłyśmy do kuchni. Odłożyła srebrną tacę wraz z porcelaną na miejsce.

Spojrzałam na witrynę w której trzymałyśmy porcelanę. Rzeczywiście, dwóch kompletów nie było.

- Sakuyo, otwórz wszystkie szafki – poprosiłam, a szybko wykonała moje polecenie.

Wszystkie patelnie, garnki, sztućce były na miejscu, ale zagubionych kompletów nie było ani śladu.

- Pani, muszę jeszcze przygotować śniadanie Flandre – powiedziała Sakuya, idąc do spiżarni. Oznaczało to, że przez chwilę miałam wolną rękę. Postanowiłam przesłuchać strażnika.

- Witaj, Meiling – powiedziałam stojąc przy bramie. Pod parasolką oczywiście. Nie sądzę, by światło słoneczne dobrze działało na skórę wampirów…

- Witaj, Remilio – odpowiedziała na moje powitanie.

- Przychodzę do ciebie, gdyż dzisiaj w Rezydencji zaczęły gubić się różne rzeczy. Czy w nocy nie wchodziła tu czasami Marisa Kirisame? – spytałam wyglądającą jakby dopiero co się obudziła Meiling.

- Mogę ci dać gwarancję że nikt nie wchodził ani nie wychodził – odpowiedziała pewna swoich słów.

- Hmh… wyglądasz na wyspaną. Nie ucięłaś sobie może krótkiej drzemki? – spytałam patrząc na jej wyraz twarzy. Bez wątpienia musiała spać, nikt nie wygląda tak po nocnej warcie!

- Skądże, pani! – opowiedziała zupełnie jakby ktoś ja pytał czy popełniła przestępstwo. W sumie to całkiem słusznie, ma zakaz ucinania sobie drzemek.

- Na pewno? – spytałam jednak dla pewności.

- Dobra, spałam calusieńką noc – westchnęła. Jej wyraz twarzy szybko zmienił się na nieco bardziej przygnębiony.

- Po co mi taki strażnik?! Mam Cię wylać?! – krzyknęłam z furią. Jak ona śmie spać w pracy?!

Odwróciłam się na pięcie i wróciłam do Rezydencji. W przedpokoju złożyłam parasolkę.  Sakuya była zajęta odkurzaniem wazonu…