Do Zamknięcia

Wiatr, dął w plecy Emilly niemiłosiernie. Z ciężkich rozcięć, wypływała świeża krew. Ona, już nie szła, nie dawała rady. Czołgała się po trawie z nadzieją, że znajdzie wreszcie koniec tego piekła. Wszędzie otaczał ją żywopłot obrośnięty, najróżniejszymi kolorami i gatunkami orchidei. Wiedziała, że jeśli się nie pospieszy, TO ją znajdzie. Właściwie, TO się nią bawiło, jak małe dziecko w piaskownicy bawi się wiaderkiem i łopatką. Zaczął padać deszcz, prawdopodobnie zbliżała się burza. Emilly zaczęła płakać, wciąż pełznąc po ziemi, za pomocą jedynie kolan i łokci. Za sobą zostawiała krwawy ślad, labirynt wciąż zagradzał jej drogę. Nie chciał by znalazła wyjście. To by było nieciekawe. Ludzie muszą ginąć, wtedy on jest zadowolony, wtedy nie dręczy go nuda. Emilly starała się nie wchodzić na otwierające się polany. Właściwie starała się też nie patrzeć. Śmierć mogła, nadejść w każdej chwili. Dziewczyna traciła już nadzieję. Wreszcie skręciła w lewo. Na końcu ukazał się otwór i słychać było szum morza. Emilly wstała, przestała zwracać uwagę na rany, już zaraz stąd wyjdzie. Zaraz będzie wolna. Biegła ile sił pod wpływem adrenaliny, by labirynt znów się nie zamknął. Od wyjścia dzieliły ją metry i wtedy…. TO się zaśmiało i wepchnęło ją powrotem do środka.