Self-harm czyli samookaleczanie.

Od pewnego czasu tumblr, ask, facebook i nie tylko zalane są falą zdjęć. Drastycznych zdjęć. A mianowicie propagujących zachowania autodestrukcyjne - czyli po prostu promujących samookaleczanie.
Dlatego zadaję wam pytanie: jak wy postrzegacie tę sprawę?
Nie, śmierć nie jest piękna.
Anoreksja nie jest piękna.
Rany na nadgarstkach bo 12-latkę "chłopak" rzucił nie są piękne.
Nawet kiedy samookaleczanie wychodzi z prawdziwej depresji nie jest piękne.
Wisienka na torcie...?
Cytat napisany kursywą przytoczony (mniej więcej) został ze strony na facebooku, która według opisu
Ale jest dobra strona medalu. Nie jestem jedyną osobą myślącą tak. Nie tylko ja potępiam dzieci emo. Linki do stron wyśmiewających takie zachowanie (NIE depresję!)
UWAGA, D R A S T Y C Z N E   Z D J Ę C I A + CZASAMI WULGARYZMY:

Temat-rzeka w sumie. 
Strasznie bawią mnie tacy ludzie, którzy wszędzie wrzucają te wszystkie drastyczne gify, obrazki, pseudofilozoficzne cytaty o cięciu się czy anoreksji. Bawią mnie, bo doskonale wiem, że znaczna większość z nich nie doświadczyła w życiu niczego złego. UWAGA: to, że mama nie kupiła ci najnowszego ajfona nie jest życiową tragedią. Nie, że chłopak cię rzucił też nie. A takie osoby najczęściej wrzucają ten cały syf na portale społecznościowe. Osoba z prawdziwymi problemami nie dzieli się nimi z resztą, jest raczej zamknięta w sobie, a na pewno nie pokazuje wszystkim, jak jej źle i nieszczęśliwie. 
Najlepsze są właśnie te emogimbowskie strony z opisem "nie popieramy zachowań autodestrukcyjnych", a pod nim obrazek z zakrwawioną żyletką, po prostu je kocham <3 I to częste wmuszanie sobie na siłę tekstów "mam depresję", "jestem antyspołeczny", "nikt mnie nie kocha", "jestem nieudacznikiem". Ech. 
Nawet biedne dzieci w Afryce, które praktycznie każdego dnia mogą umrzeć z głodu bardziej cieszą się życiem, niż emogimby ;x
Żal mi tylko tych prawdziwie chorych ludzi, którzy muszą patrzeć na cały ten bajzel i jeszcze bardziej się nakręcać. 
I nie mylcie zwykłej kilkudniowej chandry z depresją. 


Dziękuję za ten drugi link. Czytam, czytam i mam bekę na cały wieczór XD

W sumie to nie jest śmieszne, ale jak się naczytam tego wszystkiego, sama mam się za byle co. Na szczęście potem przypominam sobie jak super zaczepistym jestem człowiekiem i idę grać w kendi krasz na fejsbuku.

Um... mnie swego czasu sytuacja w rodzinie, dużo tragedii i wiele innych czynników pchnęły do tego żeby robić sobie krzywdę okaleczając się... Nie jakoś mocno, podrapane żyletką nadgarstki no ale zawsze. Patrząc na to teraz, z perspektywy czasu stwierdzam że to była naprawdę głupia rzecz, że nigdy w życiu bym tego nie powtórzyła bo szkoda mi mojego ciała i co to w ogóle zmienia? Reagowałam na to wszystko jak reagowałam, był to swego rodzaju niemy manifest moich emocji, ale nigdy się tym nie chwaliłam, zasłaniałam to nawet, nie chciałam żeby ktoś to widział... I nie rozumiem osób, które się tym chwalą ;\ takie coś moim zdaniem to zwykłe pozerstwo i jakaś zas&ana moda czy próba zwrócenia na siebie uwagi i wzbudzenia litości pisząc !cenzura!.rele typu: 'Jakie to życie jest do !cenzura!! Boże! Idę się ciąć! Zostawcie mnie wszyscy! Nie chcę już żyć bo cośtam'.

Ja mam teraz okropną sytuację z którą nie umiem sobie poradzić, kilka razy sięgałam po tak drastyczne czyny jak cięcie się. Chciałam iść dalej, ale jednak coś mnie blokowało. Teraz na wszystko reaguje agresją i jestem przekonana na 100 procent, że gdybym ponownie trafiła na takie blogi/photoblogi pewnie tym bardziej pchałoby mnie do tych czynów samookaleczania.
Póki co preferuje zamknięcie w 4 ścianach i omijania ludzi z daleka.

Jak już zeszło na życiowe doświadczenia, a nie suche gadanie- swojego czasu też miałam niemałe problemy w rodzinie, które zresztą ciągną się do teraz i ciągnąć będą pewnie do końca. Jakoś nigdy nie pomyślałam o samobójstwie czy cięciu się, bo zawsze widziałam w takich osobach słabych i samolubnych, którzy nie przejmują się resztą rodziny/społeczeństwa. Myślę, że w moim przypadku bardzo pomogło to, że zainteresowałam się rysowaniem i muzyką, co pozwala mi wyładować emocje. 
Rozumiem, każdy ma w życiu jakieś problemy. Jest tyle sposobów na wyżycie się, na pokazanie swoich emocji, na swojego rodzaju bunt. Cięcie się jest najgorszym rozwiązaniem, serio  Wszystko kiedyś się kończy, a blizny zostają.

Też miałam problemy, były dni kiedy jedynie siedziałam pod kocem i płakałam. Nie wiem czy to była depresja czy nie, nieważne, ale rzeczy typu skrwawiona żyletka nawet na favim gdzie po prostu przeglądałam jakieś zdjęcia zaczynały mnie tak jakby przekonywać, że jeśli się potnę wszystko odejdzie razem z bólem i będzie okej. Ale coś mnie blokowało, zapewne to, że jak się potnę na przykład ostrzem ze strugaczki/temperówki/cyrklem w ranę wda się infekcja (a ja jestem okropnie wyczulona na takie rzeczy, nawet jak mnie kot lekko podrapię lecę do łazienki przemyć wodą utlenioną), poza tym stwierdziłam, że problemy się rozwiązuje, a nie od nich ucieka. Potrafię zrozumieć osoby okaleczające się z depresji, ale... jedna dziewczyna z mojej klasy, nie ma problemów, wszyscy ją lubią, tnie się. Spytałam dlaczego i co usłyszałam...? "Bo to jest fajne"...
Ale praktycznie non stop ktoś pyta mnie czy się tnę, bo mam na nadgarstkach rany od kota. 
Rzucę cytatem znalezionym gdzieś w internecie: "Wrists are for bracelets, not for cutting."

Napisałam kiedyś na wymienionej w tym temacie stronce, dlaczego hejtuję emogimby (klik, klik, ale uwaga na przekleństwa, bo czemu nie), a później w kilku komentarzach dopisałam parę rzeczy, więc chyba nie mam co tutaj pisać. c: Wystarczy poczytać to, do czego dałam linki.
O swojej sytuacji nie wspomnę (w sumie to nawet gdzieś tam jest parę słów), bo straciłabym wtedy wasz szacunek, jednak uwierzcie lub nie - też mam ciężko, ale, mimo wszystko, nie jestem emogimbem i nie ciągnę kilkunastu/kilkudziesięciu/kilkuset (popatrzeć na lajki emogimbowskich stron) osób za sobą.