Konkurs na Nowy Rok.

Czas... Co to? Człowiek, potwór? A może kosmita? Powiecie mi? A może to... Ale co? Powiedźcie! Ja myślę, że czas to coś takiego, jak kłębek wełny. Ciągle ciągniemy, w ciągu minuty 1 centymetr. Ale, nie ma wełny nie wiadomo ile... Więc się w końcu skończy... Musi się skończyć. Co będzie wtedy z nami? Zapadniemy się pod ziemię? Może wylecimy w kosmos? A być może będziemy żyć dalej, tak jak kiedyś Adam i Ewa - w Raju z owocami, zwierzętami i wszystkim, co jest na tym Świecie... Wtedy, czas się zatrzyma a my będziemy bezczynnie stać? nie dajmy się na to nabrać! Mijają lata, kalendarze się nie kończą, a to wszystko to bujda! Moja mała bujda... Ale powiecie mi w końcu co to jest ten słynny czas?

Pewnego zimowego dnia...albo nie za siedmioma górami,trzema lasami...dobra,mniejsza z tym.Więc tak jak już mówiłam,pewnego zimowego dnia(a dokładniej 31.12)szedł pan Czas,myśląc o Nowym Roku który przejmie jego potomek.
Pan Czas-starzejący się z każdego dnia na dzień staruszek.Jest on jednym z pokoleń rodziny Czasu.Na jego miejsce przyjdzie kolejny potomek Czasu.Ale już dobrze,bo nie mogę skończyć tego zdania.Więc na czym ja skończyłam?Już pamiętam na tym ,że szedł pan Czas,potem jego skrócona biografia...Tak wiem odchodze od tematu.Więc pewnego zimowego dnia szedł pan Czas.Wyszedł on z zegara na ulicy Akacjowej-przeprowadził się tam niedawno.Kręci się tak staruszek czekając na nowego potomka.Przeszedł już przez most nad Odrą,przez pętle tramwajową.Potomka ani widu ani słychu.Zdenerwowany już staruszek,chciał się wrócić już do domu,ale pomyślał,że nie może zawieść tych wszystkich dzieci i dorosłych(przecież petardy nie są takie tanie).
Na skraju wyczerpania umysłowego juz pan Czas,zobaczył go!Tak to musiał być on.Pospieszył staruszek do swego potomka.Teraz już może spać spokojnie,czas i Nowy rok są już bezpieczne.

Drogi Pamiętniku!

Tegorocznego Sylwestra nie zapomnę nigdy. A było to tak:

Około 18:30 rodzice wyjechali do dalszej rodziny gdzie mieli świętować nadejście nowego, 2011 roku. Ja oraz moje rodzeństwo mogliśmy zaprosić kilku znajomych. Tak też zrobiliśmy. O 21 zabawa już trwała w najlepsze. Mimo to, prawie spałam na stojąco. Obudził mnie jednak mój najlepszy przyjaciel - Dawid - zapraszając do tańca. Tia... Wyglądało by to na niezłą historyjkę romantyczną, gdyby nie to że że zaraz potem zgasło światło oraz ucichła muzyka. Okazało się że na całej ulicy odcięli prąd. W tej sytuacji nie mieliśmy innego wyjścia - poszliśmy balować na działkę wynajętą przez moich rodziców, która znajdowała się dobry kilometr od domu. Gdy tam doszliśmy, była już 23. Cóż.. Jak się wali to się wali - tam też nie było prądu! Wszyscy się załamaliśmy. Impreza, na którą tak długo czekaliśmy okazała się klapą. Usiedliśmy wszyscy na śniegu. Za pół godziny miała wybić północ. Anka poszła przygotować petardy do odpalenia, a ja Olo i Kuba odpakowywaliśmy 23 lampiony (dla każdego gościa był jeden). Pół minuty przed 24 wypuściliśmy lampiony. Zaraz potem Ania odpaliła fajerwerki. Były przepiękne! Jednakże pech chciał by coś się nie udało. Gdy Ola poszła wziąć "pudełko" po petardach, niewypał eksplodował jej w rękach (dzięki Bogu nic się jej nie stało, była tylko w szoku) i... rąbnął w oborę sąsiada, co niestety skończyło się pożarem, pokryciem kosztów jej odbudowy, grzywną w wysokości 500 zł oraz zdjęciem nas wszystkich w lokalnej gazecie.

„Złodziej czasu”
Zastanawialiście się kiedyś, czym jest czas? Jak powstał? Kiedy to było? Otóż kiedy Bóg stwarzał świat, stworzył i czas. Było to w dniu, kiedy rozdzielił dzień i noc. Ale w niedługo potem, kiedy upadli aniołowie oddalili się od Boga, schodząc do piekła, powstał złodziej czasu. Nazywano go różnie. Władcą Klepsydry, Złodziejem, Mordercą czasu. Bo właśnie to robił. Niszczył czas. Bóg w Niebiosach miał Klepsydrę Czasu – czyli przedmiot, który był ówczesnym zegarem, jeszcze na długo przed wynalezieniem klepsydry przez ludzi na ziemi. Rzecz ta miała prawie dwa metry wysokości, ale była jednocześnie zegarem i kalendarzem. Bóg w ten sposób obliczał czas na ziemi – dni, miesiące, lata. Wszakże sto lat dla aniołów w Niebieskich Pałacach upływa między jednym a drugim mrugnięciem ich złocistych oczu. A Morderca Czasu starał się Klepsydrę zniszczyć. Atakował na różne sposoby. Wkradał się do pałaców, podchodził do Klepsydry, rzucał nią, przeklinał ją, podpalał, zatapiał... na wiele sposobów morderca ów chciał zabrać czas. Udawało mu się to w niewielkim stopniu – powodował zniknięcie co najwyżej minuty, dwóch. Nie stanowiło to większego problemu. Nie rozumiał jednego – czas to dobro największe, dane nam, ludziom, od samego Stwórcy, Boga. Dopiero gdy na ziemi rozpoczął się wiek dziewiętnasty po narodzeniu Chrystusa, zaczął knuć. Sprawił, że ludzi zaczęli marnować czas. Podniszczał Klepsydrę. Przesypywał kolejne ziarnka czasu. Spowodował, ze ludzie wynaleźli telewizję, komputer, Internet. Ziarnka przesypywał garściami. A ludzie marnotrawili czas, mimo że to tak wspaniały prezent... Teraz, w wieku XXI, w roku 2012 ludzie ponownie muszą oswoić się z myślą, ze czas to coś ulotnego. I dobrze, dobrze! Trzeba to zrozumieć, musimy to zrozumieć! Nie można marnotrawić takiego pięknego daru od naszego Stwórcy. Nie pomagajmy Mordercy Czasu!