Zabawa twórcza (4) - "Wakacyjna opowieść" głosowanie

Była szósta wieczorem kiedy zadzwoniła do mnie moja przyjaciółka Sam.
- Hej, hej Tygrysku. Wszystkiego naj! - krzyknęła. No tak, dzisiaj moje urodziny.
-Cześć Sam, dzięki.
-Co masz taki smutny głos?
Właśnie dowiedziałam się czegoś strasznego.
-Czego? -Czasami nie lubiłam jej za te krótkie słówka, ale najczęściej kochałam. - Ktoś umarł?
-Nie, nikt nie umarł... Przeprowadzam się na drugi koniec miasta. Na jakieś !cenzura! !
-Nie! Wrabiasz mnie! Zamorduje się..
-Sam... -powiedziałam wyczekując aż skończy.
-To nie może być prawda!
-Rodzice dali mi taki prezent na 13 urodziny.
-I to ma być prezent!?
-Kupili mi jeszcze Fallout 1.
-Jedynkę? Dwójka lepsza ... Ale ją już masz.
-Z gry się cieszę. Ale za kilka dni już się wyprowadzam, będę miała własny pokój, ale bez ciebie...
-Rodzice zostawiają cię na ostatni rok?
-Nie... Mogliby wcześniej powiedzieć. Muszę kończyć.
-Pa - rozłączyłam się.
Powiedziałam jej to. Nie przyjęła tego, aż tak źle... Dziś moje urodziny, a ja tak siedzę w domu. Może pójdę do kogoś? Nie.. Wszędzie będzie to samo. Tylko ta przeprowadzka. Pójdę zagrać w Fallout.
Po godzinie grania w dwójkę rozpracowałam jak popłynąć statkiem. Gdzie ja się znalazłam? Ach tak. Tutaj więżą moją wioskę.
Nagle zadzwonił mój telefon. Wiktor, czego chce?
-Słyszałem, że się przeprowadzasz. Przykro mi.
- Aha. Po co dzwonisz?
- Chce się umówić do kina. - Umówić? On? Ze mną? Na randkę??? - Oczywiście to nie będzie randka -Ufff...
-Nie mam ochoty nigdzie iść...
-Jak nie pójdziesz będzie mi przykro.
- Ok, ok. Pójdę. -powiedziałam to niby od niechcenia, ale w duchu się cieszyłam, że ktoś mnie wyciąga z domu. -O której?
-Już do ciebie idę.
Od razu zaczęło się szykowanie. Ubrać tą czy tą bluzkę? Jeansy czy spódnica? Po kilku minutach Wiktor dzwonił do drzwi. Radosnym głosem powiedział:
-Hej ! Gotowa? A gdzie rodzice?
-Na spotkaniu. Możemy iść - Wiktor jest przystojny. Blond włosy, jasna skóra i czerwone z natury usta.
-W twoje urodziny? Nie mogli odwołać? - wyraźnie ich potępiał. Wolnym krokiem poszliśmy w stronę kina.
- Na co chcesz iść? Na Epokę czy Madagaskar? - Spytał gdy doszliśmy do kina. Nie mogłam się zdecydować. Po kilku bardzo długich minutach wybrałam Madagaskar.
-Bardzo chciałem iść na ten film.- powiedział i przybliżył się niebezpiecznie. Odsunęłam się. Jest zajęty - pomyślałam i szybko poszłam na sale.
-To był naprawdę świetny film - powiedziałam po zakończeniu seansu.
-Cieszę się, że ci się podobał. - Czemu on jest taki miły? Czyżby mnie podrywał? Nieee... Zdaje mi się -to przecież chłopak Sam.
-Wiktor, czemu jesteś dla mnie taki miły? - spytałam prosto z mostu.
-Ja? Nie.. Zdaje ci się.
-Nie, nie zdaje mi się. Prze filmem chciałeś mnie pocałować. Co z Sam.
-Kocham. Kocham Sam. Nie chciałem cię pocałować. Zdaje ci się. - Wszystkiemu zaprzeczał. Ja czułam, że kłamie, ale... Poszłam do domu i o tym zapomniałam.

Wyjechałam z rodziną nad morze. Byliśmy zmęczeni podróżą , więc tuż po przyjeździe wieczorem położyliśmy się spać. Rankiem zaczęliśmy zwiedzać miasto. Okazało się ,że blisko jest stadnina koni pełna zdolnych i pięknych okazów. Od razu wyruszyłam tam by zobaczyć i zbadać sytuację. Kiedy weszłam na teren stadniny zostałam miło powitana i zachęcona do spędzenia tu czasu. Porozmawiałam chwilę z instruktorką i ta pokazała mi gdzie mogę i na jakich koniach jeździć. Z racji tego, że byłam doświadczonym jeźdźcem miła Pani przydzieliła mi niesfornego , karego ogiera , bym go zajeździła w zamian za darmową jazdę na tym stworzonku. Zgodziłam się , ponieważ moja kieszeń była dosyć uboga jak na taką stadninę. O mało co mnie nie kopnął kiedy chciałam go dosiąść. Poradziłam jakoś sobie i z trudem pojechałam z nim do ujeżdżalni. Powoli , krok po kroku starałam się jakoś tego konia zajeździć , by nadawał się pod siodło dla bardziej początkujących i mniej doświadczonych niż ja. Wróciłam do ośrodka późną porą. Myślałam długo. Rankiem , po śniadaniu znów wybrałam się do stadniny, by zajeżdżać ogiera. Rodzice śmiali się ,że nie widzę świata po za końmi. Ja miałam na ten temat inne zdanie. Wreszcie dotarłam do stajni , osiodłałam i zaczęłam jazdę. Jego kara grzywa błyszczała w słońcu niczym fale nadmorskie. Stukot kopyt był bardzo rytmiczny. Sierść jakby był przed chwilą umyty i wyczesany. Istny cud natury. Ale co innego charakter... Ogień. Po prostu ogień - dziki, żywy i nieprzewidywalny. To podobało mi się w nim najbardziej. Minęło kilka dni codziennego chodzenia do stadniny. Coraz bardziej zżywałam się z koniem. Nie mogłam spędzić bez niego ani chwili. Wreszcie gdy nadawał się już do przejażdżek i wychodzenia w teren zapytałam instruktorkę czy mogę wybrać się z nim na plażę. Chwile myślała i zgodziła się. Ucieszyło mnie to. Chciałam spróbować jednej rzeczy - jazdy na oklep cwałem przez plażę. Była niedaleko więc spokojnie dojechałam w 6 minut. Zdjęłam ogłowie i chwyciłam go za szyję. Dałam znak by się rozpędził. Coraz szybciej , szybciej i wreszcie ... To uczucie wiatru we włosach , tętna kopyt i bicia serca. Szumu morskich fal i zapachu bryzy morskiej. Nic do szczęścia mi nie brakowało. Poczułam się wolna od wszelkich trosk. Po prostu wolna. Biegliśmy tak złączeni magiczną siłą przez kilka chwil. Okazało się ,że te kilka chwil to ponad pół godziny. Zsiadłam z niego i popatrzyłam mu się w oczy - widziałam w nich głębię oceanu i za razem dzikość górskiego wiatru. To coś... Inne niż u zwykłych koni. Wróciłam do stadniny. Za kilka dni wyjeżdżaliśmy. Podreptałam do ośrodka. Siadłam na łóżku i rozmyślałam. Wpadł mi do głowy pomysł. Zeszłam do rodziców i oznajmiłam im o tym ,że chyba zostanę tydzień dłużej. Zgodzili się , ale pod jednym warunkiem - ani dnia dłużej. Byłam uradowana. Ostatnie 6 dni minęło tak szybko iż nie dało się tego zauważyć. Musiałam się pożegnać z koniem. Instruktorka powiedziała ,że mogę mu nadać imię. Przez myśl przebiegło mi jedno słowo - Vegazo. Został więc Vegazem. Bardzo smutno było mi wyjeżdżać i pozostawić go samego. Nie myślałam ,że wytworzy się w nim taka więź. Myślałam nawet o jego kupnie. I to była myśl! Zapytałam się o jego cenę i wyjaśniłam chęć i cel kupna. Instruktorka, a jak się okazało właścicielka stadniny podarowała mi go. Podobno patrzyła kiedy jeździłam na nim i widziała jak się z nim związałam. Byłam wniebowzięta. Cieszyłam się , bo moi rodzice mają stajnię i wiem gdzie mogłabym go trzymać , a oni sami rozpatrywali chęć kupna nowego ogiera. Właścicielka powiedziała również ,że koń dotrze do mnie w przeciągu 3 - 4 dni. Szybko pobiegłam się spakować i wyszłam czym prędzej na peron pociągów by się nie spóźnić. Tych wakacji nigdy nie zapomniałam i nigdy nie zapomnę.

Był słoneczny dzień lata.
Kasia,jak co dzień wychodziła do lasu,po jagody na szarlotkę.
Las był bardzo blisko domu.
Z okien widać już było piękne zielone drzewa i krzewy.
-Ahh,jak ja kocham ten las..-Powiedziała cicho,idąc dalej.
Szła wyznaczonym szlakiem,zbierała kasztany,szyszki i żołędzie.
Wreszcie,doszła do jagód,nagle,poczuła,że coś za nią przebiegło.
Obróciła się,lecz nic nie ujrzała.
Zbierała dalej.
Nagle,znów poczuła jakby coś przebiegło,szybko się obróciła krzycząc :
''Stój!''
Zobaczyła przed siebie,i nie potrafiła uwierzyć własnym oczom.
Był to pies.Był ta chudy,że wyglądał jak sama skóra i kości.
Na głowie miał gniazda pcheł,kleszcze wypadały garściami,miał też liczne rany otwarte.
Do tego wszystkiego,był tak brudny,że nie dało się określić,jak wygląda.
Bardzo się bał,próbowała do niego podejść.
Mówiła do niego,w końcu dał się wziąć na ręce.
Zaniosła psa do domu.
Umyła go,i okazało się że jest pięknym pieskiem w czarne łatki.
Mama zawiozła go do weterynarza,był miesiąc leczony w schronisku.
Dziewczynka codziennie na forum patrzała,co z nim będzie.
Po miesiącu Rico(takie dostał imię)wyzdrowiał,ale wciąż nie było dobrze z psychiką.
Nadeszły urodziny Kaśki.
Paliły się świeczki,wszyscy śpiewali sto lat.
-Pomyśl życzenie kochanie!-Powiedziała mama.
Kasia pomyślała...
Chciałabym żeby Rico był ze mną..i był szczęśliwy..-Myślała.
Za chwilkę,wszedł spóźniony kuzyn z... RICO!
Pod koniec wakacji,Rico znalazł kochający dom u Kasi,a Kasia wreszcie spełniła swoje marzenie o przyjacielu..

Pewnego dnia w stajni była piękna pogoda. Instruktorka przydzieliła mi i koleżance konie do jazdy i powiedziała, że mamy iść po nie. Niestety miałyśmy pecha bo konie były po drugiej stronie jeziora (mamy takie wielkie pastwisko a jezioro nie jest aż takie wielkie). Wyruszyłyśmy godzinę przed by zdążyć na jazdę bo po naszej jeździe miał przyjechać ktoś inny. Szłyśmy po tych górkach było tak upalnie że już nie mogłyśmy po jakiś pół godzinach doszłyśmy do koni. Ale co się okazało ? Akurat nasze konie były najdalej i to jeszcze przy samym lesie. Doszłyśmy do nich w jakieś 10 minut, a one zaczęły nam uciekać. Musiałyśmy biec za nimi bo kawałek dalej zauważyłyśmy rozwalony płot. Na szczęście udało nam się je złapać. Gdy już wracałyśmy przestraszyłyśmy się bo inne konie zaczęły za nami galopować ale gdy się zatrzymałyśmy one zaczęły wracać. Wróciłyśmy do stajni po jakiś 20-30 minutach. Nie miałyśmy na nic siły po tej ciężkiej wyprawie. Gdy usiadłyśmy na chwilę by odsapnąć zobaczyłyśmy, że wszystkie konie zaczęły wracać. My byłyśmy złe a wszyscy się z nas śmiali. Instruktorka stwierdziła, że mamy iść wyczyścić i osiodłać konie i że jednak zabierze nas w teren. Pojechałyśmy na prawie 2 godzinny teren. Gdy jechałyśmy galopem wyskoczył nam z krzaków zając. 'Mój' koń stanął dęba zawrócił się i zaczął biec bardzo szybkim galopem. Nie mogłam go zatrzymać, aż w końcu udało mi się go zawrócić i galopował do innych koni. Gdy byłam już blisko nie mogła go zatrzymać ale jednak jak był już blisko z galopu stanął a ja przez jego szyję gdyż tego się nie spodziewałam. Nic mi nie było wsiadłam i pojechaliśmy dalej. Instruktorka zabrała nas nad jezioro. Zdjęliśmy siodła i instruktorka miała podsadzić koleżankę ja instruktorkę a ja miałam wsiąść sama. próbowałam ze dwa razy aż zobaczyłam ścięty pieniek podeszłam do niego i wsiadłam na konia. Wjechaliśmy do jeziora 'mój' koń był tak zadowolony. Prawie cały czas pływałam. Woda była taka ciepła. Wyszliśmy 'zdjęliśmy' wodę z koni, chwile poczekaliśmy wsiedliśmy i pomału wróciliśmy do stajni. Przyjechaliśmy rozsiodłaliśmy wypuściliśmy konie a po chwili spadł deszcz

Wakacje... Najpiękniejszy czas dla uczniów, i jakże dobry dla ich nauczycieli... Jednak Ewa od zawsze nie lubiła wakacji. Tylko siedziała w domu, 'gapiąc' się w ściany. W tym roku miało być jednak inaczej. Góry, dużo gór, taaak, to jest coś pięknego. Do czasu... Przewodnik-ksiądz ciągał ich po górach, dolinkach, na przełaj na Gubałówkę i w wiele miejsc, których idąc normalnym tempem nie zdążyliby obejść w miesiąc. Ewa wróciła do domu z masą odcisków, trzema guzami (pamiątką po Jaskini Mroźnej), ale jakże szczęśliwa. Co tam całonocne imprezy w innych pokojach, głośne zachowanie niektórych, narzucona cisza nocna - jakżeby inaczej, kontrolowana - ale z takimi ludźmi i z takimi przeżyciami nawet materac był najlepszym łóżkiem, a wszystko co podane do stołu - obiadem rodem z najlepszej restauracji. Parę dni później była pielgrzymka - nie, nie szła na nią, byłby problem z wiekiem - ale najlepszym przeżyciem jest i tak przywitanie braci i sióstr pielgrzymkowych... I to jakie przywitanie - bigosem i kompotem! Takie przeżycia są właśnie najlepsze – gdy ktoś prosi Ciebie, siostrę, o pomoc w jakiejś sprawie...
Ewa przeżyła to jako najlepsze wakacje, jako swoistą ‘najlepszą, wakacyjną przygodę. Może i inni chwalą się wyjazdami nad zagraniczne oceany, w inne, wyższe góry, zwiedzają jakieś egzotyczne kraje - jednak dla niej to, co przeżyła, było najlepszą wakacyjną przygodą, jaką mogła przeżyć... I już wie, co będzie robić w następnym roku - Zakopane, to samo miejsce i ci sami ludzie - oraz, oczywiście, wyprawa na pielgrzymkę. Całą.

Jeszcze tydzień temu nie wierzyłem w magię. Byłem pewny, że czary, zaklęcia i inkantacje to domena książek fantastycznych, i od biedy, kiepsko zrobionych filmowych adaptacji. Mityczne stworzenia i istoty były jedynie kolejną z fantazji ludzi, a w klątwy i uroki, jakoby rzucane na dzieci przez czarownice, jedynie wymysłem wróżek zbijających na ich usuwaniu forsę. A to, że zwierzęta potrafią mówić, było jedynie wymysłem rodziców chcących urozmaicić dzieciom Wigilię. Aha, i nie wierzyłem ani w piekło, ani w demony.

Mam dziewiętnaście lat, noszę imię Damian, a moja siostra jest szurnięta na punkcie kotów i każde znalezione kocię przynosi do domu, a później są kłopoty, komu by to kocię wepchnąć, bo wszyscy znajomi już kota mają. Matka zajmuje się domem i czytaniem książek, ojciec jest urzędnikiem. W sumie całkiem normalna rodzina. To znaczy, mogłaby być normalna, gdyby nie fakt istnienia odstającej postaci młodego ironisty, w skrócie nazywanej mną.

O tak, dzień w którym w chociaż jednym moim zdaniu nie pojawia się ironia, można traktować na równi z świętem państwowym. Taką po prostu mam naturę, cóż poradzić. Ironicznie komentuję wszystko, co się da, odnoszę się do każdej nowo poznanej sprawy z dystansem. Długo zajmuje mi zaakceptowanie jakiejś nowości w moim życiu. Może właśnie dla tego nie przepadam za kotami, które moja siostra znajduje i przygarnia. Kociaki są u nas zbyt krótko, bym się mógł do nich przywiązać. Nawet nie próbuję, bo wiem, że jeśli nie skończą u znajomych naszych znajomych, to trzaśnie je samochód. Te zwierzaki mają zwyczaj szlajania się po całym mieście.

Jeśli już chciałbym mieć zwierzaka, to takiego, który żyłby długo, na tyle dużego, by nie mieć obawy, że prześlizgnie się przez dziurę w płocie i wpadnie po rozpędzone auto. Może nosorożca?

Właśnie tydzień temu odwiedziło nas wujostwo, mieszkające w całkiem sporym domku na wsi. O ile ciotkę lubię, tak jej męża nie cierpię. Nadęty bubek, by nie wyrazić się dosadniej. Szanowny pan gość czepiał się wszystkiego, aż w końcu uciekłem do mojego pokoju. Oczywiście, musiał wleźć do mojego królestwa.

- Damian – zaburczał, włażąc w buciorach na mój dywan, oczywiście bez pukania. – Jak ty gości przyjmujesz?

Miałem ochotę powiedzieć mu, że co jak co, ale on miłym gościem nie jest, ale w porę ugryzłem się w język. Jakoś nie miałem ochoty na awantury w moim własnym domu. Tymczasem wścibski jegomość, zerkając krytycznie na ekran monitora – na którym jasno było widać, że coś ściągałem – wygłaszał kolejną przemowę.

- I co się lenisz, chłopcze? Ani matce, a ni siostrze nie pomożesz, leń patentowany!

W tym momencie przegiął. Doskonale wiem i wiedzą o tym również moja matka i siostra, że jeśli chodzi o szykowanie posiłku czy ozdabianie stołu, jestem w tym kompletnym niedojdą. Same sobie świetnie radzą. A co do mojego lenistwa… Owszem, lubię sobie czasem poleżeć, ale bez przesady.

- Odpoczywam – rzuciłem krótko, starając się trzymać nerwy na wodzy, chociaż oczami wyobraźni już widziałem, jak moje dłonie o palcach pianisty – ciekawe, po kim je odziedziczyłem? – zaciskają się na gardle wujka.

- Po czym to? – wujek wkurzał, chociaż powinien już wiedzieć, że jeśli odpowiadam krótko i zwięźle, jestem zły. To wie już cała rodzina, przez dziewiętnaście lat zdążyła się tego nauczyć. Tylko on wydaje się być oporny.

- Po dwunastu latach nauki i cholernie ciężkiej maturze! – nie wytrzymałem.

Doszłoby do kłótni jak nic, bo wujek poczerwieniał i już miał mi strzelić wykład o zachowaniu się, przeklinaniu i nielegalnym pobieraniu z Internetu – szczegółem jest, że akurat to był album muzyki non-profit – gdyby w tym momencie nie weszła ciotka i nie zauważając napiętej atmosfery, zaproponowała mi wakacje na wsi. Trzy tygodnie bez Internetu, ale za to z kablówką. I świeże powietrze, którego mi tak bardzo brakuje w mieście, gdzie duszę się spalinami. Stwierdziłem, że to może być całkiem dobry pomysł, pomijając oczywiście istnienie wujka. Miałem ochotę wyrwać się z domu. Wakacje rozpocząłem pod koniec maja, był koniec czerwca, a ja miałem wolne aż do października, kiedy miał zacząć się
rok akademicki. Ale najbardziej przekonała mnie niechętna twarz wujka. Na przekór jego minie zgodziłem się natychmiast i ustaliłem z ciotką, że zabiorę się z nimi, z samego rana.

Spakowałem więc wszystko, co mogłoby mi się przydać, nagrałem na mp3 masę piosenek i nawet udało mi się znaleźć kąpielówki. Nie pytajcie, gdzie.

Kilkanaście godzin później nuciłem jedną z rockowych piosenek w aucie, ku irytacji wujka. Ha, wkurzyłeś mnie, teraz ja wkurzę ciebie. Oko za oko, ząb za ząb.

Trzy godziny drogi, podczas których porzuciłem pomysł denerwowania wujka i po prostu przysnąłem, oparty o szybę. Nawet rytmicznie podskakiwanie auta na dziurawych drogach mnie nie obudziło. Otworzyłem oczy dopiero wtedy, gdy samochód zatrzymał się na żwirze przed całkiem sporym, ładnym domem. Czując się rozbitym, jak zawsze, gdy jakimś cudem uda mi się zasnąć w dzień, wziąłem bagaże i powlokłem się do mojej tymczasowej sypialni. Do końca dnia chodziłem jak nieprzytomny. Dopiero wieczorem poczułem się lepiej i wyszedłem na zewnątrz.

Była bodajże piąta po południu. Niebo pociemniało, gdzieś w oddali od czasu do czasu się błyskało. Przespacerowałem się po podwórzu, wdychając zapach nadchodzącej burzy. Przeszedłem obok budynków gospodarczych i usłyszałem rżenie konia. No tak, ciotka miała zwierzaka. Wszedłem do stajni i zaskoczył mnie widok. Spodziewałem się wiejskiej szkapy, wiecie, takiego zwykłego konia od pługa, a tymczasem patrzył na mnie wierzchowiec z pewnością rasowy i z rodowodem. Nie znam się na koniach, ale akurat to potrafiłem rozpoznać. Nie mam pojęcia, jak nazywa się taka końska maść, w każdym razie jego sierść przypominała kawę z mlekiem, a grzywę i ogon miał białe. Ładny zwierz, nie powiem.

Pamiętam, że podszedłem bliżej i pogłaskałem konia po pysku. Wydawał się spokojny, więc bezmyślnie przelazłem przez bramkę czy cokolwiek to jest i znalazłem się przy koniu. A potem gdzieś blisko strzelił piorun, koń się spłoszył, a ja dostałem kopytem w łeb i wszystko rozpłynęło się w ciemności.

Powitał mnie tak potworny ból głowy, że zaraz po podniesieniu powiek chciałem ponownie zapaść w sen. Przełamałem się jednak i powolutku usiadłem, rozglądając się dookoła. Co to, kurcze, ma być?

To nie była stajnia. To nie była nawet wieś ciotki, tego byłem najzupełniej pewny. Niebo było błękitne i pozbawione chmur, a dookoła mnie rozciągała się aż po horyzont łąka pełna wysokich, bujnych traw. I nic więcej. Nie widziałem nigdzie żadnego zabudowania. Wstałem wolno, trzymając się za uszkodzoną głowę. Majaczę, pomyślałem. Mam halucynacje.

Usłyszałem za sobą kopyta łamiące wysokie źdźbła roślin. Odwróciłem się powoli i mimowolnie westchnąłem.

To był ten sam koń. Tak samo rasowy i zadbany, jak ten ciotki, ale mający w oczach coś… coś ludzkiego. Patrzył na mnie tak, jak patrzy człowiek, nie zwierzę. Żadne zwierzę nie potrafi patrzeć w ten sposób, nawet jeśli jest piekielnie inteligentne.

 Koń, pozbawiony uzdy i całej reszty, nie mający nawet podków, przestał zwracać na mnie uwagę. Odwrócił się zadem do mnie i powoli szedł wśród traw, unosząc dumnie głowę. Długi ogon zamiatał ziemię.

Bez namysłu poszedłem za nim. Był jedyną istotą w całym tym morzu zieleni, którą widziałem. Nie zbliżałem się jednak do niego, pamiętając o bolesnym kopniaku w głowę. Krew przestała płynąć z rany. Jak długo leżałem nieprzytomny? I gdzie, do licha, jestem?

Nie wiem, ile tak szedłem. Zatraciłem zupełnie poczucie czasu, a dookoła nic się nie zmieniało. Tylko zielone fale, błękitne niebo i słońce idealnie w zenicie, palące mój kark. W końcu zrzuciłem koszulkę, ale to nic nie pomogło. Zgrzany, spocony i zmęczony, po długim czasie po prostu opadłem z sił. Usiadłem na ziemi, oddychając głęboko i modląc się o chociaż odrobinę cienia.

Moje życzenie zostało spełnione. Zwierzę pochyliło się nade mną, pochodząc tak cicho, że tego nie zauważyłem, zajęty łapaniem oddechu. Gdy zobaczyłem go nad sobą, drgnąłem przestraszony i chciałem się cofnąć. A potem stało się coś bardzo dziwnego. Zwierzę spojrzało mi w oczy i dostrzegłem to samo spojrzenie, które co rano wyglądało z lustra. Koń miał moje bladoniebieskie oczy.

Jak zahipnotyzowany podniosłem się z ziemi. Miałem wrażenie, jakby ktoś pokrył mój umysł ciężką tkaniną, skrępował myśli i zmusił do niezdarnego wlezienia na koński, strasznie wysoki grzbiet. Widziałem wszystko jak przez mgłę, białe włosy z grzywy chlastały mnie w twarz. Zachwiałem się w siodle, czując, jak moje ciało ogarnia słabość. Było mi źle, żle w tym ciele, nie przywykłem do bycia nieporadnym, zależnym od innej istoty, uległym. A byłem, bo jeden gwałtowny ruch konia mógłby spowodować bolesny upadek.

Chciałem uciec, ale nie mogłem. Ciało odmówiło posłuszeństwa umysłowi. Musiałem siedzieć na grzbiecie szalonej bestii, która wyskoczyła właśnie w górę. Moje dłonie same chwyciły się grzywy, chociaż chciałem zakończyć tą jazdę. Ziemia uciekła spod kopyt, zniknęło morze zieleni, zniknął błękit i słoneczna, płonąca kula. Kosmos.

Ciemność, chłód i szpony strachu zaciskające się na sercu. I szepty, rozbrzmiewające w mojej oszołomionej strachem głowie.

Wróciłeś, książę.

Nie chciałem. Nie chciałem mieć nic wspólnego z istotami, które wyłoniły się z mroku. Mój wzrok się wyostrzył, by moje oczy patrzyły. Na próżno próbowałem je zamknąć.

Stwory o oczach płonących krwią, coś tak niezrozumiałego dla człowieka, który nigdy czegoś takiego nie doświadczył. Szponiaste dłonie zakończone pazurami, wychudłe ciała, z którymi nie mogły konkurować nawet zabiedzone modelki z wybiegu. Zepsute kły, ciemne kłaki wirujące dookoła sylwetek, jakby w wodzie.

Witaj, panie. Wróciłeś, panie… Panie, spójrz! To twoje królestwo!

Setki demonów, jakaś potworna kobieta próbująca zedrzeć mnie z konia i ściągnąć w otchłań. Upiorny śmiech. Moje ciało na moment się obudziło, z moich ust wydobył się przeraźliwy krzyk. Czułem zło wszędzie, zagryzłem wargi do krwi, jej zapach rozszedł się dookoła tak, jak krew rozchodzi się w wodzie. Poczułem, że zaraz ogarnie mnie szaleństwo.

Koń pognał dalej, wnosząc się w pustce, bestie zniknęły, a ja zaszlochałem cicho, przerażony tym, co widziałem. Ich krzyki wciąż jednak wibrowały mi w głowie.

Wróć do nas! Do nas! Bądź jednym z nas! Władaj nami!

W ustach zaschło mi tak, jakbym przez rok żywił się pustynnym piaskiem. Koń skoczył w ciemność.

Ocknąłem się z krzykiem w ciemnej stajni, koń pochylał się tuż nade mną, patrząc końskimi, zwykłymi oczami. Chwiejąc się na nogach, odsunąłem się natychmiast, przytuliłem do drewnianej ściany. Grzmiało, błyskało, o dach biły krople deszczu.

Znów byłem w normalnym świecie. Ale czym było to, co przed chwilą przeżyłem? Snem, majakiem człowieka uderzonego w głowę? Wizją? Mojej koszulki nie było, jakbym zostawił ją w tamtym świecie.

Długo tam stałem, próbując uspokoić szaleńczo bijące serce. Czułem się jak dzieciak, który zgubił się w lesie. Ciszę przerywało jedynie rżenie konia, zajętego posiłkiem. Patrzyłem na niego, próbując zrozumieć, jaką rolę odegrał w tym wszystkim.

A potem zakląłem paskudnie, puściłem zwierzęciu sporą wiązankę, wylewając słowami swój strach i gniew. W życiu nie zbliżę się do konia, obiecuję.

Potem odwróciłem się i stanowczo ruszyłem w kierunku wrót stajni, wymyślając wymówkę dla ciotki o przyczynie rany na głowie. Wyszedłem w deszcz, na podwórze. Błysnęła błyskawica, a serce podeszło mi do gardła.

Ułamek sekundy wystarczył, bym dostrzegł i rozpoznał demoniczną kobietę z wizji. Zniknęła tak szybko, jak się pojawiła, ale jej głos przetoczył się po mnie tak samo, jak grzmot po niebie.

Jeden z nas.

Witaj, synu.

Pognałem do domu, wpadłem w ciepło i krąg światła bijące od rozpalonego kominka. Następny piorun uderzył w dach stajni, koński wizg był tak przerażający, że chciałem uciec. Widziałem przez szybę, jak koń wypada z płonącego budynku, jak przenika przez płonące belki i skacze w ciemność. Zdołałem jeszcze dostrzec, jak grzywa i ogon zmieniają się w krew, a sierść przybiera barwę nocy.

Wybrałeś dzień. Ale my nie zapomnimy i nie pozwolimy ci zapomnieć, kim jesteś, dziecię nocy.

Obok mnie przebiega przerażona ciotka. Nie zwraca na mnie uwagi, gdy siadam ciężko w fotelu i próbuję poukładać sobie, kim tak naprawdę jestem. Najwidoczniej mam jakieś koneksje z piekłem. Super.

Coś czuję, że będę miał piekielnie ciężkie życie.

Chociaż jest półmetek wakacji, to ja czuję się samotna jak palec. Nie jestem jakimś kujonem, co tęskni za szkołą, ale jeżeli tak mają wyglądać moje wakacje, to ja dziękuję. Ja Klaudia się nudzę w wakacje. No chyba jestem nienormalna. Mamy jechać w góry, a ja chcę wrócić do szkoły. Ma mnie odwiedzić całkiem spore kuzynostwo. W dodatku nie lubię tych dziewczyn, bo lubią tylko „elitkę”. Szkoda gadać…
Przygotowując obiad dla kuzynek z nerwów potłukłam szklankę. Miałam ochotę walić wszystkim, co porcelanowe w ścianę. Wtedy usłyszałam skauczenie. Nie wahając się ani chwili dłużej pobiegłam. Dźwięk wydobywał się ze krzaków i był to… mały kotek. Wzięłam go na ręce. Widocznie był przestraszony, co utrwaliło mnie w myśli, że musiał być porzucony. Poszłam natychmiast do domu. Rodzice i tak na kota się nie zgodzą. Babcia panicznie się boi kotów.
Cel był inny, niż myślałam. Ponieważ babcia nie chciała przegonić kota parasolką, kotek został. Jeżeli właściciel się znajdzie, to będę go musiała oddać. Mam nadzieję, że nie. Postanowiłam zabawić kotka. Chyba strasznie boi się rodziców. Mam nawet dla niego imię – Śpioszek, bo bardzo lubi spać. Od momentu, w którym zobaczyłam go po raz pierwszy wakacje stały się kolorowe. Nie chciałam wracać do szkoły…
Bawienie, karmienie i kąpanie Śpioszka były dla mnie nie tylko zabawą, ale też odpowiedzialnością. Był on taki słodki. Mimo to z obawą czekałam na kuzynki.
Kuzynki przyjechały pod dom. Dziewczyny nie były zbyt zachwycone moim widokiem, ale udawały, że mnie lubią. W końcu zobaczyły Śpioszka, a jedna z nich poznała, że był to jej kot i miał na imię Tofik. Zaskoczyło to naszą rodzinę, a w szczególności mnie. Ania, bo tak miała na imię kuzynka przytuliła kotka. Z mych oczu popłynęły łzy, ale i tak kotek będzie zawsze dla mnie będzie Śpioszkiem.

Obudziłam się wcześnie rano. ,,No tak. Dzisiaj w końcu jadę do kuzyna. W końcu polecę do Londynu!” pomyślałam. Od dawna o tym marzyłam, a dziś w końcu moje marzenie się ziści. Szybko wyskoczyłam z łóżka i jako pierwsza wbiegłam do toalety, zamykając drzwi przed nosem mojej siostry. Chociaż raz mi się to udało. Stanęłam przed lustrem i wpatrzyłam się w moje odbicie. Włosy spięłam w kok, przemyłam twarz i zaczęłam szczotkować zęby. Agata dobijała się do drzwi łazienki, ale ja nie zwracałam na to uwagi. Odłożyłam szczoteczkę do zębów i rozwiązałam koka. Teraz trzeba zrobić porządek z moimi włosami. Zaczęłam je rozczesywać, po czym zrobiłam z nich kitkę. Wyszłam z łazienki i pobiegłam do mojego pokoju. Szybko zajrzałam do szafy i przeglądałam ubrania. Za oknem świeciło słońce, więc wybrałam spódniczkę i bluzkę z krótkim rękawkiem. Wyjęłam z szafy spakowaną walizkę. Na szyję zawiesiłam aparat cyfrowy i komórkę. Teraz już byłam gotowa. Nagle do moich uszu doszedł głos mamy.
-Dziewczyny pospieszcie się! Za godzinę odlatuje samolot!-krzyczała. Nim zdążyłam jej odpowiedzieć usłyszałam głos siostry. - Już idę! Muszę się tylko ubrać- uśmiechnęłam się. W końcu ja byłam gotowa wcześniej. Zeszłam po schodach do kuchni, gdzie stała torba z jedzeniem na drogę. Do Londynu leciałam tylko ja z siostrą, a rodzice zawozili nas na lotnisko. Najlepsze w tym wszystkim było to, że w Londynie są teraz Igrzyska Olimpijskie, a mój kuzyn kupił dla nas bilety na występ jakiegoś Polaka. Walizkę ciągnęłam w jednej ręce, a torbę chwyciłam w drugą. Teraz trzeba było czekać na Agatę. Szybko zbiegła do kuchni , a jej walizka ciągnięta w prawej ręce była wypchana po brzegi. –Już jestem- wydyszała –Możemy jechać.-wyszliśmy w domu i wpakowaliśmy się do samochodu. Po półgodzinnej jeździe dotarliśmy na lotnisko. O mało się nie spóźniliśmy, bo samolot już czekał. Pożegnałyśmy się z rodzicami. I weszłyśmy do samolotu. Lot był cudowny i niezapomniany. To były najwspanialsze wakacje.

    Ten dzień zapowiadał się na kolejny upalny dzień sierpnia Można by rzec, że to był dzień jak codzień. Ale nie dla April. Dokładnie miesiąc temu wzięła udział w konkursie, w którym główną nagrodą był rejs statkiem na Karaiby. Nigdy nie miała szczęścia do takich rzeczy, ale jakieśprzeczucie kazało jej spróbować. I teraz stała na pokładzie wycieczkowca razem z gronem innych szczęśliwców, podziwiając piękne wyspu arcipelagu na Oceanie Atlantyckim. Właśnie patrzyła na baraszkujące w wodzie delfiny, gdy poczuła, jak ich statek bardzo mocno w coś udzerzył. Nagle wśródpasażerów wybuchła panika: ludzie zaczęli krzyczeć i biegać po pokładzie.
- Tylko spokojnie, April - powtarzała sobie w duchu. - To na pewno nic groźnego.
  W rzeczywistości była równie przerażona, co pozostali. Na szczęście po chwili na pokładzie pojawił się kapitan. Ale niestety nie miał dobrych wieści.
- Proszę wszystkich o uwagę! Nasz statek natafił na podwodne skały i utknął między nimi. Wszyscy musimy wsiąść do łódek i popłynąć na najbliższą wyspę. Później spróbujemy się z kimś skontaktować.
  Tłum wciąż był przerażony, ale trochę uspokoiło ich to, że kapitan zachował zimną krew. Powoli wszyscy opuścili wycieczkowiec i popłynęli w stronę archipelagu, na który April patrzyła przed wypadkiem.
  Ze wszystkich osób tylko ona była zadowolona z tego obrotu zdarzeń: zawsze marzyła, by na wakacjach przeżyć jakąś przygodę. Nie spodziewała się jej podczas tego rejsu, ale najwyraźniej los lubi płatać różne figle.
  W końcu dopłynęli do brzegu pokrytego ciepłym, złotym piaskiem. Na wyspie panowała cisza, przerywana jedynie krzykami różnych egzotycznych ptaków. Plaża była dość szeroka, a jej koniec wyznaczały gęste zarośla oraz drzewa, ciągnące się najprowdopodobniej daleko w głąb wyspy.
  Gdy wszyscy wysiedli, kapitan przemówił:
- Skoro już tu jesteśmy, musimy omówić kilka spraw. Po pierwsze, próbowałem już się z kimś skontaktować. I niestety, nie udało mi się - nie ma tu zasięgu. Więcchyba musimy na razie tu zostać i czekać na jakiś samolot lub statek, który będzie tędy przepływał.
Wśród ludzi rozległy się niespokojne szmery.
- Po drugie - powiedział głośniej by uciszyć tłum - musimy się tu jakoś zorganizować. Potrzebujemy szałasów i drewna na opał. Pożywienie i wodę pitną mamy w łodziach, więc z tym nie będzie problemu. Podzielimy się na dwie grupy. Jedna będzie szukać dużych gałęzi i zbuduje schronienie, a druga pozbiera te drobniejsze i rozpali ognisko. Jutro zastanowimy się nad tym, co robić dalej. Tylko musimy się spieszyć, bo zaraz nadejdzie zmrok.
  April dołączyła do grupy "szałasowej" - uznała tozajęcie za dużo ciekawsze. No a poza tym była kiedyś harcerką.
  Po niecałych trzech godzinach wszyscy siedzieli w prowizorycznych chatkach grzejąc się przy ciepłym ogniu. Dawna p[anika ustąpiła miejsca śmiechom i gwarom rozmów. Wszyscy zdawali się nie pamiętać o tym, co dziś przeżyli i cieszyli się wakacjami. Dopiero późną nocą ostatni rozbitkowie udali się na spoczynek.
  April obudziły promienie porannego słońca. Wyszła z szałasu i przeciągnęła się. Zawsze marzył jej się jogging brzegiem morza o wschodzie słońca. Ruszyła w stronę oceanu, gdy nagle coś usłyszała. Spojrzała w stronę obozowiska, ale wszyscy jeszcze spali. Pomyślała, że tylko jej się zdawało, lecz znów usłyszała hałas. Szybko pobiegła do schronów i wszystkich obudziła.
- Szybko, wstawajcie! Słyszałam jakieś głosy! Tu ktoś jest!
  Na jej słowa ludzie natychmiast poderwali się z miejsc i ruszyli za nią wdłuż brzegu. Po chwili równieżoni usłyszeli ludzkie głosy i przyspieszyli. Gdy minęli pas zieleni w głębi wyspy stanęli jak wryci. Ich oczom ukazała się bowiem zabudowa agroturystyczna: hotel, sklepy i mnóstwo ludzi. Wszyscy popatrzyli na siebie i wybuchnęli śmiechem.
- A to dobre! - powiedziała April. - Myśleliśmy, że utknęliśmy na bezludnej wyspie, a okazało się, że tuż obok mieliśmy naszą cywilizację.
  Wszyscy z uśmiechami na twarzach ruszyli w stronę hotelu, by skontaktować się z biurem podróży. A April pomyślała, że chociaż ta wycieczka nie potoczyła się całkiem z planem, to i tak była najcudowniejszą przygodą w jej życiu.

Był piękny pogodny ranek w Warszawie...
Lisa poszła do parku, aby zobaczyć zwierzęta takie jak m.in wiewiórki, ptaszki
Dziewczynka szła sobie po wąskiej ścieżce, gdzie spotkała śliczną małą wiewiórkę.
Otworzyła swój plecaczek i wyjęła orzeszka po czym dała małej wiewiórce.
- Jaka jesteś słodka - powiedziała Lisa i usiadła na ławce.
Wiewiórka po zjedzeniu orzeszka podeszła do Lisy i czekała na kolejnego orzeszka.
Lisa miała jeszcze kilka orzeszków, które położyła przy wiewióreczce i poszła nad jezioro.
Nad jeziorem spotkała swoją przyjaciółkę Jessie.
-Cześć Jessie! - zawołała Lisa.
-Cześć, co tu robisz? - spytała Jessie.
-A spaceruję sobie po parku, ponieważ nie mam nic innego do roboty...-odpowiedziała
-Może chcesz ze mną po południu pojeździć konno? -spytała Jessie po czym wyjęła telefon z torebki i pisała sms-a
-Bardzo bm chciała, ale ja nie potrafię jeździć - westchnęła Lisa.
Jessie po wysłaniu sms-a powiedziała - Przecież ty kochasz konie! Chodź ze mną to się nauczysz. Spotkajmy się w centrum.
Lisa się zgodziła i poszła z Jessie do domu....

Po południu kiedy Lisa miała spotkać się z Jessie w centrum miasta.

-Tutaj jesteś!- Krzyknęła z radością Jessie po czym poszła razem z Lisą na konie.
Kiedy dziewczyny znalazły się w stadninie od razu poszły "zarezerwować" sobie 2 konie.
Stadnina znajdowała się niedaleko Warszawy.
-A kto zapłaci za jazdę? - spytała Lisa
-To jest stadnina mojego wujka - rzekła Jessie po czym przyprowadziła średniej wielkości, cierpliwego, spokojnego konia dla Lisy. Później pomogła Lisie na niego wsiąść, po czym zawołała wujka, aby zaprowadził konia na padok i zaczął uczyć Lisę. Jessie kłusowała sobie na łące za stadniną, a Lisa uczyła się anglezować, ale niestety po 30 minutach jazdy przyszła gwałtowna burza, która wystraszyła obydwa konie i konie uciekły galopem.
-Jak się hamuje!? - krzyczała wystraszona Lisa odbijając się od konie w górę i z powrotem.
-Trzeba pociągnąć wodze, ale to nie działa, gdyż konie są wystraszone! To dla nich pierwsza gwałtowna burza w ich życiu! - krzyczała na biegnącym koniu obok konia Lisy.
Wujek po ucieczce koni wsiadł na swojego rumaka, jego rumak zaczął biec cwałem i poszukiwali dziewczyn. Tuż za nim na koniu jechał również jego kuzyn.
Burza była okropna. Tuż przed końmi dziewczyn spadł gruby pień i konie wystraszyły się jeszcze bardziej. Dziewczyny strasznie się bały, ale w oddali zauważyły dużą działkę, w której byli jacyś ludzie. Lisa dała radę i pokierowała własnego konia w stronę działki. Jessie zrobiła to samo i biegły najszybciej jak się da. Kiedy dobiegły, szybko zsiadły z koni i zaczęły dzwonić przy ogrodzeniu do domu. Z domu wyszła pani z parasolką i otworzyła im furtkę. Dziewczyny poszły do domu, a konie musiały iść do stodoły. Gospodyni zrobiła im gorącą herbatę, a dziewczynki usiadły przy kominku.
-Czy wie pani gdzie jest najbliższa stadnina? Tam musimy wrócić - Spytała Jessie.
-Tak, wiem i mogę was zaprowadzić, ale dopiero jak ta gwałtowna burza przejdzie. Mam nawet tam numer. - powiedziała gospodyni.
-Będzie mogła pani tam zadzwonić? -Spytała Lisa.
-Oczywiście, już dzwonię - Powiedziała i poszła zadzwonić.
W domu było przytulnie, a z 1 piętra schodziła mała 6 letnia dziewczynka.

-Cześć! Jak macie na imię? - spytała.
-Ja jestem Lisa, a to Jessi
-A ile macie lat?
-Ja mam 11 - powiedziała Lisa
-A ja mam 13 - powiedziała Jessie.
-A ty jak masz na imię? - Spytała Lisa
-Ja mam na imię Olivia

Gospodyni przyszła do dziewczyn i powiedziała.
-Jessie twój wujek i jego kuzyn zaraz tu przyjadą.
Puk Puk!
-O już są !- powiedziała Gospodyni.
Poszła i otworzyła im furtkę. Kuzyn wujka Jessie poszedł zaprowadzić szybko konie do stodoły i weszli do domu.
-Cześć dziewczyny! Jak ja się o was bałem razem z kuzynem! - Wykrzyknął wujek Jessie.
Nagle z 1 piętra zeszła kobieta (matka dziewczynki)
-Witam państwa - Powiedziała matka 6 letniej dziewczynki.
Gospodyni powiedziała, że zostaną aż burza przejdzie.
Wszyscy zaczęli grać w monopol, aż burza przeszła.
Dziewczyny i wujek z kuzynem wsiedli na swe konie i pojechali do stadniny, po czym dziewczyny wróciły do domów.

Następnego dnia rano Jessie i Lisa spacerował po parku i karmiły wiewiórki
-Jak wrażenia po wczorajszej przygodzie? - spytała Jessie
-A z tamtej przygody wyciągnęłam dwa wnioski -
-Jakie?
-Po pierwsze nauczyłam się jeździć...'
-A po drugie?
-Wolę chodzić do parku gdzie czuję się bezpieczniej niż galopować na koniach podczas burzy narażając się na niebezpieczeństwo...