Dawno tu nikogo nie było. Czas zacząć lekcję o myszoskoczkach.
Myszoskoczek mongolski (znany również jako
gerbil mongolski lub, rzadziej,
szczur pustynny) jest najlepiej poznanym oraz najłatwiejszym w hodowli gatunkiem spośród
myszoskoczków.
W związku z tym jest on też najczęściej hodowanym gatunkiem z tej
podrodziny i to właśnie ten gatunek najczęściej ma się na myśli, gdy
mówi się
o myszoskoczku. Jego łacińska nazwa to
Meriones Unguiculatus (wywodzi się częściowo z greki, z "Iliady" Homera,
od mitologicznego wojownika o imieniu Meriones i tłumaczy się dosłownie
jako "szponiasty wojownik").
Myszoskoczki mongolskie naturalnie zamieszkują stepy
Mongolii oraz północnych Chin. Panujące tam warunki są surowe. Ponieważ
niewiele zwierząt jest w stanie tam żyć,
myszoskoczki nie mają zbyt wielu naturalnych wrogów. Są utalentowanymi kopaczami,
dzięki silnym tylnym kończynom, które są też pomocne w przypadku
potrzeby ucieczki.
Myszoskoczki żyjące na wolności kopią nory o rozległym systemie
korytarzy, w których skład wchodzą spiżarnia, gniazdo oraz kilka wyjść.
Umiejscowione są tak, aby zwierzątka miały łatwy dostęp do pożywienia.
Zwykle norę zamieszkuje jedna myszoskoczkowa rodzina, jednak zdarzają
się przypadki współpracy między nimi, gdy okolica nie jest bezpieczna.
Myszoskoczki zwykle nie oddalają się zbytnio od swoich nor.
Dorosły myszoskoczek ma około 12 cm długości od
nosa do nasady ogona, który ma prawie taką samą długość. Ma szeroką i
krótką głowę, jego ogon jest gruby i pokryty futerkiem na całej
długości. Na końcu znajduje się mała kitka, czasami bardzo wyraźna.
Charakterystyczną cechą
myszoskoczka mongolskiego, odróżniającą go od innych małych
gryzoni są duże wyraźne czarne oczy (poza odmianami albinotycznymi, które mają oczy koloru czerwonego lub różowego).
Są to zwierzęta typowo pustynne - potrafią magazynować wodę w
warstwie tłuszczu i doskonale nią gospodarować, jednak w odróżnieniu od
innych zwierząt pustynnych nie prowadzą nocnego trybu życia, lecz są
aktywne zarówno w dzień jak i w nocy, robiąc sobie krótkie drzemki.
Długie wąsy pozwalają
myszoskoczkom unikać zderzeń z
różnymi przedmiotami. Mają świetny słuch, który pozwala im słyszeć tony
zarówno niższe jak i wyższe niż te w przedziale częstotliwości
słyszalnych dla człowieka. Dzięki temu słyszą trzepot skrzydeł owadów
oraz mogą szybciej reagować na niebezpieczeństwo. Również duże oczy
umieszczone z boku głowy umożliwiają
myszoskoczkom świetne widzenie w ciemności oraz obserwowanie co się dzieje dookoła.
Myszoskoczki są zwierzętami stadnymi i
potrzebują towarzystwa innych myszoskoczków do własnego szczęścia, ale
także i zdrowia. Mają przyjazne usposobienie, są inteligentne i potrafią
szybko się uczyć, choć nie można się spodziewać za dużo - myszoskoczki
na pewno nie nauczą się skakania przez obręcz, jednak potrafią sobie
świetnie radzić w nieznanych wcześniej sytuacjach.
Myszoskoczek mongolski żyje średnio 3 lata, maksymalnie może dożyć 6 lat.
Tekst pochodzi ze strony www.gerbile.pl