Zabawa twórcza (4) - "Wakacyjna opowieść"

Jeszcze tydzień temu nie wierzyłem w magię. Byłem pewny, że czary, zaklęcia i inkantacje to domena książek fantastycznych, i od biedy, kiepsko zrobionych filmowych adaptacji. Mityczne stworzenia i istoty były jedynie kolejną z fantazji ludzi, a w klątwy i uroki, jakoby rzucane na dzieci przez czarownice, jedynie wymysłem wróżek zbijających na ich usuwaniu forsę. A to, że zwierzęta potrafią mówić, było jedynie wymysłem rodziców chcących urozmaicić dzieciom Wigilię. Aha, i nie wierzyłem ani w piekło, ani w demony.

Mam dziewiętnaście lat, noszę imię Damian, a moja siostra jest szurnięta na punkcie kotów i każde znalezione kocię przynosi do domu, a później są kłopoty, komu by to kocię wepchnąć, bo wszyscy znajomi już kota mają. Matka zajmuje się domem i czytaniem książek, ojciec jest urzędnikiem. W sumie całkiem normalna rodzina. To znaczy, mogłaby być normalna, gdyby nie fakt istnienia odstającej postaci młodego ironisty, w skrócie nazywanej mną.

O tak, dzień w którym w chociaż jednym moim zdaniu nie pojawia się ironia, można traktować na równi z świętem państwowym. Taką po prostu mam naturę, cóż poradzić. Ironicznie komentuję wszystko, co się da, odnoszę się do każdej nowo poznanej sprawy z dystansem. Długo zajmuje mi zaakceptowanie jakiejś nowości w moim życiu. Może właśnie dla tego nie przepadam za kotami, które moja siostra znajduje i przygarnia. Kociaki są u nas zbyt krótko, bym się mógł do nich przywiązać. Nawet nie próbuję, bo wiem, że jeśli nie skończą u znajomych naszych znajomych, to trzaśnie je samochód. Te zwierzaki mają zwyczaj szlajania się po całym mieście.

Jeśli już chciałbym mieć zwierzaka, to takiego, który żyłby długo, na tyle dużego, by nie mieć obawy, że prześlizgnie się przez dziurę w płocie i wpadnie po rozpędzone auto. Może nosorożca?

Właśnie tydzień temu odwiedziło nas wujostwo, mieszkające w całkiem sporym domku na wsi. O ile ciotkę lubię, tak jej męża nie cierpię. Nadęty bubek, by nie wyrazić się dosadniej. Szanowny pan gość czepiał się wszystkiego, aż w końcu uciekłem do mojego pokoju. Oczywiście, musiał wleźć do mojego królestwa.

- Damian – zaburczał, włażąc w buciorach na mój dywan, oczywiście bez pukania. – Jak ty gości przyjmujesz?

Miałem ochotę powiedzieć mu, że co jak co, ale on miłym gościem nie jest, ale w porę ugryzłem się w język. Jakoś nie miałem ochoty na awantury w moim własnym domu. Tymczasem wścibski jegomość, zerkając krytycznie na ekran monitora – na którym jasno było widać, że coś ściągałem – wygłaszał kolejną przemowę.

- I co się lenisz, chłopcze? Ani matce, a ni siostrze nie pomożesz, leń patentowany!

W tym momencie przegiął. Doskonale wiem i wiedzą o tym również moja matka i siostra, że jeśli chodzi o szykowanie posiłku czy ozdabianie stołu, jestem w tym kompletnym niedojdą. Same sobie świetnie radzą. A co do mojego lenistwa… Owszem, lubię sobie czasem poleżeć, ale bez przesady.

- Odpoczywam – rzuciłem krótko, starając się trzymać nerwy na wodzy, chociaż oczami wyobraźni już widziałem, jak moje dłonie o palcach pianisty – ciekawe, po kim je odziedziczyłem? – zaciskają się na gardle wujka.

- Po czym to? – wujek wkurzał, chociaż powinien już wiedzieć, że jeśli odpowiadam krótko i zwięźle, jestem zły. To wie już cała rodzina, przez dziewiętnaście lat zdążyła się tego nauczyć. Tylko on wydaje się być oporny.

- Po dwunastu latach nauki i cholernie ciężkiej maturze! – nie wytrzymałem.

Doszłoby do kłótni jak nic, bo wujek poczerwieniał i już miał mi strzelić wykład o zachowaniu się, przeklinaniu i nielegalnym pobieraniu z Internetu – szczegółem jest, że akurat to był album muzyki non-profit – gdyby w tym momencie nie weszła ciotka i nie zauważając napiętej atmosfery, zaproponowała mi wakacje na wsi. Trzy tygodnie bez Internetu, ale za to z kablówką. I świeże powietrze, którego mi tak bardzo brakuje w mieście, gdzie duszę się spalinami. Stwierdziłem, że to może być całkiem dobry pomysł, pomijając oczywiście istnienie wujka. Miałem ochotę wyrwać się z domu. Wakacje rozpocząłem pod koniec maja, był koniec czerwca, a ja miałem wolne aż do października, kiedy miał zacząć się
rok akademicki. Ale najbardziej przekonała mnie niechętna twarz wujka. Na przekór jego minie zgodziłem się natychmiast i ustaliłem z ciotką, że zabiorę się z nimi, z samego rana.

Spakowałem więc wszystko, co mogłoby mi się przydać, nagrałem na mp3 masę piosenek i nawet udało mi się znaleźć kąpielówki. Nie pytajcie, gdzie.

Kilkanaście godzin później nuciłem jedną z rockowych piosenek w aucie, ku irytacji wujka. Ha, wkurzyłeś mnie, teraz ja wkurzę ciebie. Oko za oko, ząb za ząb.

Trzy godziny drogi, podczas których porzuciłem pomysł denerwowania wujka i po prostu przysnąłem, oparty o szybę. Nawet rytmicznie podskakiwanie auta na dziurawych drogach mnie nie obudziło. Otworzyłem oczy dopiero wtedy, gdy samochód zatrzymał się na żwirze przed całkiem sporym, ładnym domem. Czując się rozbitym, jak zawsze, gdy jakimś cudem uda mi się zasnąć w dzień, wziąłem bagaże i powlokłem się do mojej tymczasowej sypialni. Do końca dnia chodziłem jak nieprzytomny. Dopiero wieczorem poczułem się lepiej i wyszedłem na zewnątrz.

Była bodajże piąta po południu. Niebo pociemniało, gdzieś w oddali od czasu do czasu się błyskało. Przespacerowałem się po podwórzu, wdychając zapach nadchodzącej burzy. Przeszedłem obok budynków gospodarczych i usłyszałem rżenie konia. No tak, ciotka miała zwierzaka. Wszedłem do stajni i zaskoczył mnie widok. Spodziewałem się wiejskiej szkapy, wiecie, takiego zwykłego konia od pługa, a tymczasem patrzył na mnie wierzchowiec z pewnością rasowy i z rodowodem. Nie znam się na koniach, ale akurat to potrafiłem rozpoznać. Nie mam pojęcia, jak nazywa się taka końska maść, w każdym razie jego sierść przypominała kawę z mlekiem, a grzywę i ogon miał białe. Ładny zwierz, nie powiem.

Pamiętam, że podszedłem bliżej i pogłaskałem konia po pysku. Wydawał się spokojny, więc bezmyślnie przelazłem przez bramkę czy cokolwiek to jest i znalazłem się przy koniu. A potem gdzieś blisko strzelił piorun, koń się spłoszył, a ja dostałem kopytem w łeb i wszystko rozpłynęło się w ciemności.

Powitał mnie tak potworny ból głowy, że zaraz po podniesieniu powiek chciałem ponownie zapaść w sen. Przełamałem się jednak i powolutku usiadłem, rozglądając się dookoła. Co to, kurcze, ma być?

To nie była stajnia. To nie była nawet wieś ciotki, tego byłem najzupełniej pewny. Niebo było błękitne i pozbawione chmur, a dookoła mnie rozciągała się aż po horyzont łąka pełna wysokich, bujnych traw. I nic więcej. Nie widziałem nigdzie żadnego zabudowania. Wstałem wolno, trzymając się za uszkodzoną głowę. Majaczę, pomyślałem. Mam halucynacje.

Usłyszałem za sobą kopyta łamiące wysokie źdźbła roślin. Odwróciłem się powoli i mimowolnie westchnąłem.

To był ten sam koń. Tak samo rasowy i zadbany, jak ten ciotki, ale mający w oczach coś… coś ludzkiego. Patrzył na mnie tak, jak patrzy człowiek, nie zwierzę. Żadne zwierzę nie potrafi patrzeć w ten sposób, nawet jeśli jest piekielnie inteligentne.

 Koń, pozbawiony uzdy i całej reszty, nie mający nawet podków, przestał zwracać na mnie uwagę. Odwrócił się zadem do mnie i powoli szedł wśród traw, unosząc dumnie głowę. Długi ogon zamiatał ziemię.

Bez namysłu poszedłem za nim. Był jedyną istotą w całym tym morzu zieleni, którą widziałem. Nie zbliżałem się jednak do niego, pamiętając o bolesnym kopniaku w głowę. Krew przestała płynąć z rany. Jak długo leżałem nieprzytomny? I gdzie, do licha, jestem?

Nie wiem, ile tak szedłem. Zatraciłem zupełnie poczucie czasu, a dookoła nic się nie zmieniało. Tylko zielone fale, błękitne niebo i słońce idealnie w zenicie, palące mój kark. W końcu zrzuciłem koszulkę, ale to nic nie pomogło. Zgrzany, spocony i zmęczony, po długim czasie po prostu opadłem z sił. Usiadłem na ziemi, oddychając głęboko i modląc się o chociaż odrobinę cienia.

Moje życzenie zostało spełnione. Zwierzę pochyliło się nade mną, pochodząc tak cicho, że tego nie zauważyłem, zajęty łapaniem oddechu. Gdy zobaczyłem go nad sobą, drgnąłem przestraszony i chciałem się cofnąć. A potem stało się coś bardzo dziwnego. Zwierzę spojrzało mi w oczy i dostrzegłem to samo spojrzenie, które co rano wyglądało z lustra. Koń miał moje bladoniebieskie oczy.

Jak zahipnotyzowany podniosłem się z ziemi. Miałem wrażenie, jakby ktoś pokrył mój umysł ciężką tkaniną, skrępował myśli i zmusił do niezdarnego wlezienia na koński, strasznie wysoki grzbiet. Widziałem wszystko jak przez mgłę, białe włosy z grzywy chlastały mnie w twarz. Zachwiałem się w siodle, czując, jak moje ciało ogarnia słabość. Było mi źle, żle w tym ciele, nie przywykłem do bycia nieporadnym, zależnym od innej istoty, uległym. A byłem, bo jeden gwałtowny ruch konia mógłby spowodować bolesny upadek.

Chciałem uciec, ale nie mogłem. Ciało odmówiło posłuszeństwa umysłowi. Musiałem siedzieć na grzbiecie szalonej bestii, która wyskoczyła właśnie w górę. Moje dłonie same chwyciły się grzywy, chociaż chciałem zakończyć tą jazdę. Ziemia uciekła spod kopyt, zniknęło morze zieleni, zniknął błękit i słoneczna, płonąca kula. Kosmos.

Ciemność, chłód i szpony strachu zaciskające się na sercu. I szepty, rozbrzmiewające w mojej oszołomionej strachem głowie.

Wróciłeś, książę.

Nie chciałem. Nie chciałem mieć nic wspólnego z istotami, które wyłoniły się z mroku. Mój wzrok się wyostrzył, by moje oczy patrzyły. Na próżno próbowałem je zamknąć.

Stwory o oczach płonących krwią, coś tak niezrozumiałego dla człowieka, który nigdy czegoś takiego nie doświadczył. Szponiaste dłonie zakończone pazurami, wychudłe ciała, z którymi nie mogły konkurować nawet zabiedzone modelki z wybiegu. Zepsute kły, ciemne kłaki wirujące dookoła sylwetek, jakby w wodzie.

Witaj, panie. Wróciłeś, panie… Panie, spójrz! To twoje królestwo!

Setki demonów, jakaś potworna kobieta próbująca zedrzeć mnie z konia i ściągnąć w otchłań. Upiorny śmiech. Moje ciało na moment się obudziło, z moich ust wydobył się przeraźliwy krzyk. Czułem zło wszędzie, zagryzłem wargi do krwi, jej zapach rozszedł się dookoła tak, jak krew rozchodzi się w wodzie. Poczułem, że zaraz ogarnie mnie szaleństwo.

Koń pognał dalej, wnosząc się w pustce, bestie zniknęły, a ja zaszlochałem cicho, przerażony tym, co widziałem. Ich krzyki wciąż jednak wibrowały mi w głowie.

Wróć do nas! Do nas! Bądź jednym z nas! Władaj nami!

W ustach zaschło mi tak, jakbym przez rok żywił się pustynnym piaskiem. Koń skoczył w ciemność.

Ocknąłem się z krzykiem w ciemnej stajni, koń pochylał się tuż nade mną, patrząc końskimi, zwykłymi oczami. Chwiejąc się na nogach, odsunąłem się natychmiast, przytuliłem do drewnianej ściany. Grzmiało, błyskało, o dach biły krople deszczu.

Znów byłem w normalnym świecie. Ale czym było to, co przed chwilą przeżyłem? Snem, majakiem człowieka uderzonego w głowę? Wizją? Mojej koszulki nie było, jakbym zostawił ją w tamtym świecie.

Długo tam stałem, próbując uspokoić szaleńczo bijące serce. Czułem się jak dzieciak, który zgubił się w lesie. Ciszę przerywało jedynie rżenie konia, zajętego posiłkiem. Patrzyłem na niego, próbując zrozumieć, jaką rolę odegrał w tym wszystkim.

A potem zakląłem paskudnie, puściłem zwierzęciu sporą wiązankę, wylewając słowami swój strach i gniew. W życiu nie zbliżę się do konia, obiecuję.

Potem odwróciłem się i stanowczo ruszyłem w kierunku wrót stajni, wymyślając wymówkę dla ciotki o przyczynie rany na głowie. Wyszedłem w deszcz, na podwórze. Błysnęła błyskawica, a serce podeszło mi do gardła.

Ułamek sekundy wystarczył, bym dostrzegł i rozpoznał demoniczną kobietę z wizji. Zniknęła tak szybko, jak się pojawiła, ale jej głos przetoczył się po mnie tak samo, jak grzmot po niebie.

Jeden z nas.

Witaj, synu.

Pognałem do domu, wpadłem w ciepło i krąg światła bijące od rozpalonego kominka. Następny piorun uderzył w dach stajni, koński wizg był tak przerażający, że chciałem uciec. Widziałem przez szybę, jak koń wypada z płonącego budynku, jak przenika przez płonące belki i skacze w ciemność. Zdołałem jeszcze dostrzec, jak grzywa i ogon zmieniają się w krew, a sierść przybiera barwę nocy.

Wybrałeś dzień. Ale my nie zapomnimy i nie pozwolimy ci zapomnieć, kim jesteś, dziecię nocy.

Obok mnie przebiega przerażona ciotka. Nie zwraca na mnie uwagi, gdy siadam ciężko w fotelu i próbuję poukładać sobie, kim tak naprawdę jestem. Najwidoczniej mam jakieś koneksje z piekłem. Super.

Coś czuję, że będę miał piekielnie ciężkie życie.

   Ten dzień zapowiadał się na kolejny upalny dzień sierpnia Można by rzec, że to był dzień jak codzień. Ale nie dla April. Dokładnie miesiąc temu wzięła udział w konkursie, w którym główną nagrodą był rejs statkiem na Karaiby. Nigdy nie miała szczęścia do takich rzeczy, ale jakieśprzeczucie kazało jej spróbować. I teraz stała na pokładzie wycieczkowca razem z gronem innych szczęśliwców, podziwiając piękne wyspu arcipelagu na Oceanie Atlantyckim. Właśnie patrzyła na baraszkujące w wodzie delfiny, gdy poczuła, jak ich statek bardzo mocno w coś udzerzył. Nagle wśródpasażerów wybuchła panika: ludzie zaczęli krzyczeć i biegać po pokładzie.
- Tylko spokojnie, April - powtarzała sobie w duchu. - To na pewno nic groźnego.
   W rzeczywistości była równie przerażona, co pozostali. Na szczęście po chwili na pokładzie pojawił się kapitan. Ale niestety nie miał dobrych wieści.
- Proszę wszystkich o uwagę! Nasz statek natafił na podwodne skały i utknął między nimi. Wszyscy musimy wsiąść do łódek i popłynąć na najbliższą wyspę. Później spróbujemy się z kimś skontaktować.
   Tłum wciąż był przerażony, ale trochę uspokoiło ich to, że kapitan zachował zimną krew. Powoli wszyscy opuścili wycieczkowiec i popłynęli w stronę archipelagu, na który April patrzyła przed wypadkiem.
   Ze wszystkich osób tylko ona była zadowolona z tego obrotu zdarzeń: zawsze marzyła, by na wakacjach przeżyć jakąś przygodę. Nie spodziewała się jej podczas tego rejsu, ale najwyraźniej los lubi płatać różne figle.
   W końcu dopłynęli do brzegu pokrytego ciepłym, złotym piaskiem. Na wyspie panowała cisza, przerywana jedynie krzykami różnych egzotycznych ptaków. Plaża była dość szeroka, a jej koniec wyznaczały gęste zarośla oraz drzewa, ciągnące się najprowdopodobniej daleko w głąb wyspy.
   Gdy wszyscy wysiedli, kapitan przemówił:
- Skoro już tu jesteśmy, musimy omówić kilka spraw. Po pierwsze, próbowałem już się z kimś skontaktować. I niestety, nie udało mi się - nie ma tu zasięgu. Więcchyba musimy na razie tu zostać i czekać na jakiś samolot lub statek, który będzie tędy przepływał.
Wśród ludzi rozległy się niespokojne szmery.
- Po drugie - powiedział głośniej by uciszyć tłum - musimy się tu jakoś zorganizować. Potrzebujemy szałasów i drewna na opał. Pożywienie i wodę pitną mamy w łodziach, więc z tym nie będzie problemu. Podzielimy się na dwie grupy. Jedna będzie szukać dużych gałęzi i zbuduje schronienie, a druga pozbiera te drobniejsze i rozpali ognisko. Jutro zastanowimy się nad tym, co robić dalej. Tylko musimy się spieszyć, bo zaraz nadejdzie zmrok.
   April dołączyła do grupy "szałasowej" - uznała tozajęcie za dużo ciekawsze. No a poza tym była kiedyś harcerką.
   Po niecałych trzech godzinach wszyscy siedzieli w prowizorycznych chatkach grzejąc się przy ciepłym ogniu. Dawna p[anika ustąpiła miejsca śmiechom i gwarom rozmów. Wszyscy zdawali się nie pamiętać o tym, co dziś przeżyli i cieszyli się wakacjami. Dopiero późną nocą ostatni rozbitkowie udali się na spoczynek.
   April obudziły promienie porannego słońca. Wyszła z szałasu i przeciągnęła się. Zawsze marzył jej się jogging brzegiem morza o wschodzie słońca. Ruszyła w stronę oceanu, gdy nagle coś usłyszała. Spojrzała w stronę obozowiska, ale wszyscy jeszcze spali. Pomyślała, że tylko jej się zdawało, lecz znów usłyszała hałas. Szybko pobiegła do schronów i wszystkich obudziła.
- Szybko, wstawajcie! Słyszałam jakieś głosy! Tu ktoś jest!
   Na jej słowa ludzie natychmiast poderwali się z miejsc i ruszyli za nią wdłuż brzegu. Po chwili równieżoni usłyszeli ludzkie głosy i przyspieszyli. Gdy minęli pas zieleni w głębi wyspy stanęli jak wryci. Ich oczom ukazała się bowiem zabudowa agroturystyczna: hotel, sklepy i mnóstwo ludzi. Wszyscy popatrzyli na siebie i wybuchnęli śmiechem.
- A to dobre! - powiedziała April. - Myśleliśmy, że utknęliśmy na bezludnej wyspie, a okazało się, że tuż obok mieliśmy naszą cywilizację.
   Wszyscy z uśmiechami na twarzach ruszyli w stronę hotelu, by skontaktować się z biurem podróży. A April pomyślała, że chociaż ta wycieczka nie potoczyła się całkiem z planem, to i tak była najcudowniejszą przygodą w jej życiu.