Patrzenie się w oczy

Otóż od pewnego czasu a w sumie od 4 klasy boje się patrzeć ludziom w oczy podczas rozmowy. Próbowałam już metod, które znalazłam w necie lecz nadal się boję. W tym roku lęk się nasilił. Gdy rozmawiam z nauczycielami patrze się w inne strony. Nigdy prosto w oczy. Nie wiem. Po prostu tak jakoś mam. Przez ten mój lęk dzieci w klasie się ze mnie śmieją. Ignoruję to, ale wcale nie jest mi wesoło gdy słyszę teksty typu "Patrz, idzie fobistka" lub "Oo przyszła do nas ta bojąca" i inne takie. Ostatnio na lekcji wychowawczyni zaczęła do mnie mówić. Jednak nie potrafiłam popatrzeć jej w oczy. Głowa uciekała mi na boki. Dzieci to widziały i do końca lekcji śmiały się ze mnie. I nie wiem też, dlaczego boje się właśnie patrzeć w oczy nie wszystkim osobom, lecz tylko niektórym nauczycielom m.in. mojej wychowawczyni i pani od polskiego. Normalnie nie wiem jak mam pokonać ten lęk. Wie ktoś co mam zrobić by pokonać ten lęk?

Mnie też jakoś dziwnie patrzeć nauczycielom w oczy. Robię tak: patrzę się na czoło włosy lub kolczyki. Wygląda to jak bym patrzyła w oczy, ale nie patrzę.

P.S.
Zajmij się swoim piknikiem, bo jakbyś o nim zapomniała, kilka konkursów zostało nie rozstrzygniętych.

Basia napisał:

Robię tak: patrzę się na czoło włosy lub kolczyki.

łatwo się to mówi jak ja się u niektórych nauczycieli boję na twarz popatrzeć.

Niekoniecznie musisz patrzeć prosto w oczy. Możesz spoglądać na ubranie, na cokolwiek. Ja często w ogóle odwracam się bokiem i zerkam gdzieś w ścianę, czy podłogę, będąc totalnie zamyśloną.
A co do tak przyjaznych kolegów i koleżanek - olej. Serio, każdy jest dziwny na swój sposób i pewnie nawet jakbym sama tam do Was poszła, to potrafiłabym każdemu wytknąć co w nim jest "nienormalne".

Ja patrze ludziom na brwi, lub nos i chyba jeszcze nikt się nie połapał, że nie patrze im w oczy

Ja się boję patrzeć mojej wychowawczyni w oczy- zabija wzrokiem xD. Jak tylko zwróci się w moją stronę, to zerkam na jej naszyjniki, kolczyki, fryzurę lub cokolwiek, ale nie w oczy. Z innymi nauczycielami tego problemu nie mam.
Kiedyś też nie lubiłam patrzeć ludziom w oczy, zmieniło się to dopiero pod koniec podstawówki. Po prostu odwracałam wzrok lub patrzyłam np. w dół. Nie wiedziałam, czemu tak robię, ale mimo wszystko to robiłam. Może to jakiś rodzaj strachu? Może boisz się tych ludzi lub ich nie lubisz? A może nie masz zbyt wiele pewności siebie? Zacznij patrzeć w oczy rodziców/opiekunów, później bliższych znajomych, a z czasem będziesz mogła bez problemu paczać ludziom w oczy ;D

A ja się lubię pogapić. Niektórzy się boją mojego wzroku.

U mnie też się często zdarza, że gdy mój wzrok spotka się z czyimś (najczęściej osoby młodsze) to osoba szybko odwraca wzrok. Pamiętam swoją wizytę w Podstawówce, gdzie byłam "groźnym potworem', który gdziekolwiek spojrzał (czyt. na kogo) dzieciak uciekał wrzeszcząc (spójrz wyżej).

Wiesz, myślałam nad tym co napisałaś. W sumie mam podobny problem, bo bardzo łatwo innym określić czy kogoś lubię czy nie. Osobom, którym ufam i naprawdę lubię patrzę w oczy mówiąc, ale kiedy spotykam kogoś brrr to unikam jego spojrzenia, zaczynam robić gesty rękami i to na nie się patrzę, albo bawię się muliną xd

Nie wiem kompletnie co z tym zrobić, czasami nie potrafię z kimś rozmawiać "twarzą w twarz" nazwijmy to XD

ja miałam coś takiego, że nie mogłam mojej wychowawczyni z podstawówki patrzeć w oczy, ale to chyba kwestia tego, że miała coś nie tak ze wzrokiem XD

Ja mam to samo ale u mnie nikt tego nie zauważa, zajmują się innymi sprawami. Ale ja w ogóle nie lubię ludziom paczeć w oczy.... Nie wiem czemu...

ja nic nie insynuuję, ale wiecie...

Ja nie widzę w tym nic śmiesznego. Też czasem nie lubię patrzeć ludziom w oczy podczas rozmowy ale to chyba nie powód do wyśmiewania kogoś ? Normalnie nie mogę pojąc uczniów z twojej klasy

Kamil, to pojmij to:
Martyna- M, Ja- J, A- Ania
M- *gada o tym, że niby zabiłam sobie świnkę*
J- *trzepnęłam ją lekko w rękę*
M mnie popycha, a ja przepadam przez nogę koleżanki i wpadam głową na ścianę.
J- Co ty robisz idiotko?!
A- głupia jesteś? Ona się mogła przewrócić i uderzyć w ścianę!
M- A mi mogła wybić oko.

Wybić oko poprzez lekkie uderzenie w rękę.

Ja podczas rozmowy mogę patrzeć w oczy, ale czasami mój wzrok jest na podłodze itd. Mimo wszystko, jak np. jestem na środku tablicy i muszę jakiś wiersz zdawać albo coś, patrzę w podłogę. Nigdzie indziej.

u mnie było tak samo, ale często patrzałam na swoje oczy w lustrze i mi przeszło
teraz znowu jak śpiewam na muzyce z pamięci (teraz nawet muzyka to horror) to nie wiem gdzie się patrzeć... ktoś pomoże?

Ja występując, nigdy nie patrzę prosto na widownię. Próbuję patrzeć tak, aby obraz był rozmazany. Nie mam wtedy stresu.
Również nieco boję patrzeć się w oczy nauczycielom. Np. przy odpowiedzi to dodaje stresu. Staraj się patrzeć w tą samą stronę, w którą masz odwróconą głowę, tyle, że w inny punkt, np. za okno.

dzięki, na pewno spróbuję

Ja może nie tyle boję się patrzeć ludziom oczy co się tego wstydzę... sama nie wiem czemu...
I co dziwne wstydzę się patrzenia w oczy moim rówieśnikom a nie nauczycielom.

ja bardzo boję się patrzeć w oczy, szczególnie pani od przyrody

nauczyciele tak maja, muszą zawiesic na kims oko:P ja zazwyczja wtedy pilnie spoglądam w ksiązke, w zeszyt, ćwiczenia... Po prostu nie lubię tak siedzieć i sie wgapiac w nauczyciela, nie ze się boję... Spróbuj patrzeć na przykład na włosy. Albo pilnie zerkaj na tablicę/do własnych notatek. najlepszy sposób zeby nie patrzec na nauczyciela na lekcji, to notowanie. j asię przełączma w takie coś na polskim, i na nauczyciaela patrzę tyklko jak wchodzi i wychod\i:P I potem mam 4 kartki notatek co linijke

no tak, ale ona zawsze robi 'chciałeś mnie oszukać !?' i patrzy się wzrokiem mordercy + przerażający głos, siedzę w 2 ławce koło okna, czyli bardziej z boku, a wszyscy się na mnie gapią

Ja od dziecka nie patrzę w oczy. Nie dlatego, że się boję, po prostu nie lubię - kiedy się patrzę w oczy, to mam głupie uczucie, że wyglądam jak niedorozwój. o-o Dziwne, ale prawdziwe.

ja strasznie nie lubię jak rozmawiam z kimś twarzą w twarz i ta osoba nie patrzy mi się w oczy- mam wtedy wrażenie że mnie zlewa

ja mam to samo moja nauczycielka postanoowiła mnie oduczyć tego bo kiedyś ja z nią romawim i patrze na bok i ona kazuje się na nią patrześ bo ma wrażenie że ją ignoruje a mnie wszędzie oczy uciekają i jak sięudało to mi zaczęły łzawić nie wiem czemu xD

Ja tam lubię się patrzeć w oczy i zdecydowanie mi to nie przeszkadza, bo po chwili to osoba z którą rozmawiam się peszy. Wyjątkiem był mój wychowawca w gimbazie który zawsze bez względu na wszystko patrzył się ciągle i to prościutko jak do Ciebie mówił. On mnie jeszcze bardziej utwierdził w fakcie że patrzenie sobie w oczy to nic strasznego.

Ja mam tak samo. Zawsze bojkę się że patrząc komuś w twarz, jestem natrętna.patrząc na nią/niego. Zwykle spuszczam wzrok. Najbardziej nasila się to chyba w czasie odpowiedzi. Gapię się w tedy na własne ręce oparte na biurku nauczyciela. Myślę że jest to spowodowane brakiem pewności siebie i przeświadczeniem, że nie jestem dobra w kontaktach z innymi ludźmi, co poniekąd jest prawdą. Kiedy się denerwuję, jestem zła, albo próbuję zrobić na kimś dobre wrażenie, mówię niewyraźnie i jąkam się. Pewna osoba z klasy powiedziała że bełkoczę jakbym była pijana (ja? największa przeciwniczka alkoholu na świecie?) -.-

Ja tam zawsze patrzę prościutko w oczy. Więcej, lubię to robić. I jeszcze więcej, jak ktoś odwzajemnia spojrzenie po prostu nie potrafię się nie uśmiechnąć  I raz w taki właśnie sposób zostałam wzięta do odpowiedzi. 
Warto przełamać lęk przed patrzeniem w oczy, bo kontakt wzrokowy jest ważny podczas rozmów. Bo jednak kiedy oczy rozmówcy patrzą wszędzie tylko nie na nas, niezwykle trudno oprzeć się wrażeniu lekceważenia

Patrz na włosy. Ludzie mają wrażenie, że nawiązujesz z nimi kontakt wzrokowy, a prawdę znasz tylko ty.

Patrz na włosy. Ludzie mają wrażenie, że nawiązujesz z nimi kontakt wzrokowy, a prawdę znasz tylko ty.