Dajmony- wierzycie? odkryliście już?

Ostatnio miałam tekst na zajęciach na ten temat XD O takim "mówieniu do siebie".
Wg. Erica Bern'a nasza świadomość, nasze "Ja", dzieli się na trzy części: dziecko, rodzi, dorosły. I dorosły to te wszystkie "ale jesteś głupia" "co ty robisz" "mogłaś to zrobić lepiej", czyli wszelkie zakazy, nakazy, wyrzuty, wszelkie rzeczy ukształtowane w nas przez rodziców gdy byliśmy bardzo mali
Dla porównania dziecko, to to wszystko, co nam mówi "ja to chcę" (np. gdy widzisz coś na wystawie), "nie lubię tego", wszelkie płacze, żale, utarczki, pragnienia.
A dorosły to ta część, która analizuje pragnienia dziecka i zasady dorosłego po czym podejmuje decyzje. A przynajmniej powinna, bo u niektórych dominuje i rządzi inna część (np. "dziecko" i ktoś bez myślenia wydaje kasę, a potem jęczy na koniec miesiąca XD)



Czyli jak zwał, tak zwał, ale coś w sobie mamy, dlaczegoś do siebie gadamy, jakoś sobie wyrzuty robimy, jak coś się nie uda... Ale żeby to specjalnie wyprowadzać na zewnątrz (wyobrażać sobie postać zwierzaka)? Może być naprawdę ryzykowne, i rzeczywiście może zagrozić schizofrenią...

Dla nieznających słówka - osoba z tą chorobą widzi osoby, rzeczy których nie ma, a jest przekonana że są. I np. rozmawiając z nami może do niej rzucać słowa "nie przeszkadzaj w rozmowie". Jeśli ktoś oglądał LOST - gruby chyba miał schizofrenie i dlatego w szpitalu siedział. Na wyspie też gadał z umarlakami. Tak to się mniej więcej objawia XD

Tak mi się skojarzyło, jak dzisiaj to usłyszałam.

Nie wiem, czy autor jakiejś tam książki czerpał z tego inspiracje, ale na pewno obecności takiego 'zjawiska', 'słowa', nie zawdzięczamy książce - już w starożytnej Grecji odkryli coś takiego jak daimonion, co było niczym innym jak nasze, dzisiejsze sumienie. Typowa gadka 'co jest dobre, a co złe', ale niczego nie sugerowało. Sokrates miał takie ustrojstwo, wspominał o tym, że jego wędrówki są niczym innym, jak wypełnianie misji boga, bo słyszy jakiś wewnętrzny głos, który każe przemawiać mu w jego imieniu. :d

Kikyo22 napisał:

Aangelika101 napisał:

jak ktoś zwariuje to już tylko i wyłącznie jego wina

Kikyo, możę nie doczytałaś- dajmony to nasza podświadomość, nasza podświadomość = my. czyli właściwie masz racje po prostu mówimy do swojej podświadomości. jak już np. podświadomość(,,dajmon'') nam mówi ,,idź spać bo sie nie wyśpisz'' to nasza świadomość(my) może wtedy wytłumaczyć podświadomości że nie może iść spać bo musi sie uczyć bo inaczej nie zda. troche chaotycznie napisane, wiem xD

Ale to zabrzmiało xD
"wytłumaczyć podświadomości że nie może iść spać bo musi sie uczyć" padłam xD

co prawda to prawda, jak to dzisiaj przeczytałam, to też mnie to rozbawiło >

nie mam nic przeciwko dajmonom, ale ja tam wolałabym im powiedzieć to co sama chcę, a nie, żeby one znały wszystkie moje myśli

Nigdy nie słyszałam, a nazwa mi się kojarzy z "Pamiętnikami Wampirów". x__x Czasami sama do siebie myślę, że jeśli nie odejdę od laptopa, to za kilka lat będę ślepa. XD

Tsa... schizofrenia powiązana z rozdwojeniem jaźni się już zbliża....

Nie wierzę w żadne gadające zwierzako-podświadomości. Nawet nigdy nie słyszałam żadnego "głosu" w swojej głowie. Mnie tam dajmony nie obchodzą...

Jak żyję, a trwa to już długo, nie gadałam do siebie, ze sobą, z głosami i innymi tworami.

Sumienie, to nic innego jak zbiór zasad, kodeks, moralność czy 10 przykazań, natomiast podświadomość to nasze pragnienia, często skrywane, znajdujące swoje odbicie w snach (to mnie także omija, pamiętam może 5 snów w ciągu roku, na szczęście).

Mam coś w tym stylu od gimbazjum z czym że to raczej tylko moja chora wyobraźnia i potrzeba zajęcia czymś myśli na nudnych lekcjach\dusza artystyczna, która szuka w tym weny (Postacie)\moje sumienie i kochana podświadomość xDDD Szczerze to nie wiedziałam że to się tak nazywa o.O^

Ja znalazłam kiedyś inne wyjaśnienie dajmona O.o
Jest w podświadomości, można z nim rozmawiać, ale ma też wygląd.
Moze to być np. wilk, który czasem się pojawia.
Ale to tylko ja kiedyś tak słyszałam...

O, znalazłam w internecie

„Mówiąc prostymi słowami, dajmon, to zwierze siedzące w Nas wszystkich. A dokładniej dajmon, to materialna manifestacja duszy. Przybiera on postać najczęściej zwierzęcą, czasem ludzką a niekiedy potwora lub istoty z baśni.
Każdy ma swojego dajmona, tylko niektórzy nie potrafią go odkryć.
Jeśli Ty chcesz poznać swojego musisz się bardzo postarać.

Na początek musisz uwierzyć, że on istnieje w Tobie. Wyobraź sobie postać, może to być zwierzę, człowiek, co chcesz. Rozmawiaj z Nim myślami. wyobrażaj sobie jak stoi czy siedzi obok Ciebie. Nie rób tego tylko na spokojnie, u siebie w domu, tylko także jak się gdzieś śpieszysz, lub coś robisz. Z czasem stanie się to naturalne, i zacznie on Ci odpowiadać, a być morze nawet będziesz czuł jego obecność."

Ja takiego nie miałam i sie cieszę

Ostatnio natknęłam się w internecie na coś podobnego do dajmonów, aczkolwiek trochę innego - demony.
Dokładniej chodzi o utworzenie demona w swoim umyśle, który tak jak dajmon może z nami rozmawiać, lecz dają nam większe pole do popisu. (teoretycznie) Karmią się naszymi bądź cudzymi emocjami, przez co możemy takiego demonka "zaprogramować" i sprawić, że będzie wpływał na czyjeś emocje i zachowania. Na ile jest to prawda - nie mam zielonego pojęcia.

Aglyss, to co mamy w głowie można nazywać różnie, ale to wszystko jest jedynie zabawą z własną podświadomością oraz podświadomościami innych ludzi ;p Innymi słowy - manipulacją ;d

Spotkałam się z tym tylko w Mrocznych Materiach W sumie to miło by było mieć dajmona w formie takiej jak w tej książce, ale to po prostu fikcja. Inna sprawa, że lubię rozmawiać sama ze sobą

To że gadam sama do siebie to nic nowego,więc naprawdę zero sensacji

Że tak odgrzeję kotleta... Mi to zaciąga tulpą, która tam od jakiś buddyjskich praktyk pochodzi, z czym że z tego co czytam o tej całej tulpie to to jest bardziej zaawansowane bo to tam się tworzy jakoś czy coś... Nie wiem... nie mam zamiaru jako osoba wierząca się w takie coś mieszać ;o

Te dajmony to tania podróbka tulpy. Nic więcej.

Unbridle napisał:

Te dajmony to tania podróbka tulpy. Nic więcej.

Ano bo tulpę z czasem się widzi po za swoją wyobraźnią z tego co zrozumiałam, a Dajmona już nie, no i podobno tulpa może czasami się przeciwstawić swojemu stwórcy (przypadek Alexandry David-Neel)

Tak, czytałam o jej przypadku z tulpą. Ale była w Tybecie, a tam tulpy to taka codzienność.

A Dajmony tworzy się tak samo, jak tulpę.

Ja ostatnio miałam jakiegoś dajmona. Zwykle mi siedzi jako dziwny stwór - pół z jakiejś gierki, po prostu mi się spodobał i w połowie go widzę jako dajmona - i pół klacz jak płomień. Ale nie chodzi mi o to, że nogi z jednego, a głowa z drugiego, ale to coś... Migocze? No migocze typu pierwsza sekunda - stworek, druga - klacz i tak w kółko. Ale to chyba raczej demon (taki, jakiego opisała Aglyss) niż dajmon.
Mówił mi, żebym "nie żuła tej gumy". Twarda była jak głaz.

Odświeżę trochu.

Jak byłam mała miałam swojego dajmona. Baaardzo często sobie z nim gadałam, zaprzyjaźniłam msię nawet z nim. Nazwałam go "Taśmokiem" XD Cóż, miałam z jakieś 2 latka, no czego tu się spodziewać? XD Wyobrażał mi się on jako człowiek z taśmy, przezroczystej, ale strasznie dużo jej było więc był prawie biały *ta wyobraźnia żula*. Do dziś sobie z nim czasem pogadam, ma taśma(k) poczucie humoru XD