Opowiadania...

06.06.2010
Kolejny dzień, tak bardzo monotonny. Popadam w rutynę. Tak trudno mi przeżywać kolejne dni, kiedy wszystko kręci się wokół jednego - łazienki. A dlaczego? Bo w łazience jest lustro.
I toaleta. A to bardzo istotne. Jeśli się ma bulimię to jest to jak najbardziej istotne.
Z resztą, to nie tak, że nie widziałam w tym plusów. A zaczęło się niewinnie...
Były wakacje. Jako czternastolatka bardzo chciałam się podobać chłopakom, a pobyt u dziadków był najlepszą okazją do pokazania ciała - mieszkali nad jeziorem. Ale jak to z dziadkami bywa, pchali we mnie tyle jedzenia ile się dało. Nie chciałam tego jeść, chciałam zachować sylwetkę. Więc kiedy tylko skończyłam, chodziłam do toalety i robiłam wszystko, żeby zwracać... i tak zostało. Nie chciałam jeść, żeby nie wymiotować, ale nie chciałam przestawać jeść, bo byłam głodna. A gdy jadłam, czułam się jak świnia. Jak tłusty prosiak dopiero po posiłku. Nie mam innych słów, aby to opisać. Chciałam się pozbyć tego uczucia. Jak najszybciej. I tak to się właśnie zaczęło.
Żałuję. Od tego czasu minęły dwa lata. Teraz jestem w trzeciej klasie gimnazjum. I chcę, żeby szkoła jak najszybciej się skonczyła. Nie mam łatwo. Kiedyś miałam mase przyjaciół, teraz nikt nie chce się zadawać z "dziwaczką, która lata do kibla co przerwę". Ale nie latałabym, gdyby nie oni! To ich wyzwiska... nie daje rady.

09.06.2010 (z tego nie jestem do końca zadowolona)
NARESZCIE WEEKEND. Koniec tego wszystkiego. Koniec szkoły, chociaż na te kilka dni. Nareszcie spokój. Znowu ktoś napisał...
Oni mają wyzwiska na poziomie przedszkola... nie chcę mi się już z tym żyć. Nie mogę tak dłużej.

12.06.2010
Znowu tu jestem. Nie tak sobie wyobrażałam ostatnie tygodnie szkoły. Nie chciałam tutaj wylądować, ale jestem. Znowu przez to przechodzę. Kolejna terapia, kolejny odwyk. Ale tego się nie da wyleczyć. To błędne koło.
bulimia -> wymoty -> brak normalnego życia -> wyzwiska -> samookaleczanie -> depresja
I tak w kółko!
Nie mogę żyć normalnie. Nie da się w takim stnie, nie wytrzymuję.
Ciągle tylko "nie". A kiedy w końcu nadejdzie dzień, w którym powiem "tak mamo, jestem szczęśliwa. Wszystko ze mną w porządku" i nie będzie to kłamstwem? Czy w ogóle kiedyś tak się stanie...?

13.06.2010
Tej nocy nie umiałam zasnąć. Pamiętam, jak kiedyś nie spałam do rana, oglądając różne seriale w internecie i co chwile wpatrując się w wielkie okno balkonowe. Wschodzące słońce, rozjaśniające się niebo. Poranne promyki słońca wdzierające się przez szkło i rozświetlające mój pokój ciepłym, letnim światłem. No i ten zapach! Zapach lata. Wychodziłam na balkon, by poczuć to wszystko jeszcze dokładniej. Promienie padały na moją twarz, a ja rozkoszowałam się wszystkim dookoła. Śpiewem ptaków, zapachem kwitnących kwiatów. Nawet cichym śpiewem dziewczynki, która akurat przechodziła ścieżką obok mojego bloku. Lecz gdy mnie zobaczyła, natychmiast ucichła i popędziła szybko w kierunku zakrętu. To dziwne, że dzisiaj, po ta długim czasie, pamiętam te szczegóły bardzo dokładnie. Ale to chyba dlatego, że mocno mi tego brakuje. Bo jeśli komuś czegoś brakuje, to zazwyczaj tak jest, że ciągle o tym myśli. A mi brakuje tego normalnego życia. Teraz nawet nie potrafię się tym cieszyć. Stoję za szpitalnym oknem i piszę pamiętnik. I choć słońce wschodzi, ptaki śpiewają, a "mój pokój" jest pełen radosnych promieni słońca, ja w ogóle nie czuje się tak samo jak wtedy. Żaden kawałek mojego ciała nie jest tak przepełniony radością, jak tego poranka, który opisałam. I czy to nie dziwne, że człowiek docenia takie drobne rzeczy (jak chociażby zwykły poranek, no bo co w nim wyjątkowego?) dopiero, kiedy je straci i ma za dużo czasu, aby o ich myśleć i przypomina mu się co stracił? A potem opisuje je w swoim pamiętniku, a po latach wraca do nich i czyta. Czyta swoje wspomnienia, przeżywa je na nowo. Tylko już nigdy nie będzie jak kiedyś. A czy będzie lepiej? Nadzieja jeszcze nie zgasła, bo podobno to ona umiera ostatnia...