Katrina pisze!

Ciemność zdawała się przenikać wszystko, a powietrze jakby zamarło. Liście na drzewach nawet nie próbowały zaszeleścić, a wysokie trawy trwały w bezruchu. 
Ta bezksiężycowa, pochmurna noc stanowiła dla Zła idealną osłonę.
Pojawiło się znikąd. Gdyby ktoś byłby w stanie je dojrzeć, zauważyłby że przybrało materialną postać jegomościa ukrytego w całości pod czarną peleryną. Mrok jednak otulał je czule, jak matka tuli swoje niemowlę, nie pozwalając nikomu dojrzeć Pana Ciemności. Na dodatek noc wyciszała jego kroki tak, aby żadna żywa istota nie był w stanie ich dosłyszeć. 
W dzień był słabszy, tylko odrobinę, to jednak wystarczało, aby jakiś śmiertelnik zwrócił na niego uwagę, a to mogłoby się skończyć dla jego planu tragicznie. Zaś teraz, nocą, mógł podejść do swojej Wybranki tak  blisko, jak tylko tego pragnął.
Widział ją. Właśnie wyszła z dworku, w którym mieszkała od dnia swoich narodzin. Jej błękitne, przestraszone oczy nie wiedziały, gdzie mają szukać źródła swojego strachu i próbowały zmusić ciało do ucieczki, jednak pod wpływem zaklęcia Pana Ciemności mięśnie odmówiły dziewczynie posłuszeństwa. Energicznym krokiem szła w stronę tego, który zniewolił ją Magią.
Podziwiał jej długie, niemalże białe włosy, niebieskie oczy i zgrabne, młode ciało okryte skąpą tkaniną. Była tak delikatna, tak ciepła, tak niewinna. Idealna do jego celu. Dziewice jednak wyjątkowo ciężko poddawały się Czarnej Magii, dlatego chodź powinna być jego już dawno, dopiero teraz Pan Ciemności mógł odebrać swoją należność. 
Podeszła tak blisko, jak tylko pragnął. Prosto w jego wyciągnięte ramiona. W oczach dziewczyny pojawiły się łzy strachu, jednak zmuszona zaklęciem, przylgnęła do ciała Pana Ciemności, przytulając się do niego niczym ufna kochanka.
- Nie będziesz krzyczeć, kochana, prawda? - odezwał się do dziewczyny ochrypniętym głosem - Och, wybacz, nie masz wyboru. Nie będziesz. 
Chwilę później na zimną ziemię opadło ciepłe jeszcze ciało jasnowłosej dziewicy, a Zły zniknął tak samo bezszelestnie, jak się pojawił.
***
Nad Białym Dworkiem w Engin, niewielkiej wsi znajdującej się przy mieście Chriel, wstało słońce otulając świat ciepłymi, wiosennymi promieniami. Liście szeleściły cicho, poruszane delikatnymi powiewami wiatru, a z pobliskiej stodoły co jakiś czas dochodziło muczenie krów oraz chrumkanie świń domagających się śniadania. 
Niestety, państwo Rydali, będący właścicielami Dworku, oraz ich cała służba nawet nie myślała o tym, aby nakarmić wieprz, czy wyprowadzić bydło na żyzne, okoliczne pastwiska, ponieważ byli zajęci czymś, co o wiele bardziej wymagało ich uwagi. Była to wydarzenie wyjątkowo zaskakujące, przerażające i tak smutne, że wyciskało łzy z oczów wszystkich mieszkańców oraz pracowników Białego Dworku.
Mianowicie, gdy tylko na dworze zaczęło robić się widno, jedna ze służek  wybrała się do ogródka różanego. Jak każdego poranka, miała zamiar zacząć dzień medytacją kierowaną ku szponiastopalcej Jaganie, bogini ziemi i istot żywych. Szybko jednak zauważyła, że na jednej ze ścieżek leży kobieta, ułożona jakby do spania. Jedna z jej dłoni spoczywała pod głową, druga zaś leżała tuż obok niej. Jej usta były uchylone, zaś twarz wyglądała na spokojną i rozluźnioną. Służka natychmiast rozpoznała w niej młodą Radyłówne, której od trzech lat szyła suknie i sprzątała apartamenty.
Janara, bo tak było młodej damie na imię, często lunatykowała i niemal codziennie była znajdywana w przedziwnych miejscach, dlatego kobiety nie zdziwiło, że jej pani zawędrowała aż tutaj. Podeszła więc ze spokojem do młodej damy, mając zamiar ją obudzić i wysłać do łóżka.
Po chwili do uszu ogrodnika, który właśnie zaczynającego swoją pracę dotarł kobiecy krzyk dobiegający z różanego ogrodu. Nikt inny jednak nie usłyszał tego niepokojącego dźwięku - wszyscy w dalszym ciągu zajęci byli spaniem, bądź dopiero próbowali wygrzebać się z pościeli, co wszystkim mieszkańcom Białego Dworku wychodziło nadzwyczaj opornie. Ruszył więc w stronę krzyku, nie zastanawiając się zbytnio nad tym. Ogrodnik Lesli z resztą nigdy nie myślał zbyt dużo. 
Kilka minut później ogrodnik wysyłał służkę do pani Radyli, aby poinformowała ją o tym, co właśnie odkryto, sam zaś postanowił zanieść zastygniętą w bezruchu Janarę do jej sypialni.
Służka, krztusząca się własnymi łzami i ledwo mogąca utrzymać się na drżących nogach, ruszyła w stronę budynku. Po drodze do sypialni pani Radyli minęły ją dwie pokojówki oraz kucharz, gotowi już do pracy. Spoglądali na swoją współpracownice i nawet pytali jej się, dlaczego tak panikuje i aż tak głośno płacze. Czyżby Jagana się jej objawiła, przekazując jej prawdziwe oblicze arkadii, znacznie różniące się od tego ze świętych ksiąg?  Ona jednak nawet na nich nie spojrzała, ledwo idąc w stronę celu. Powtarzała tylko w kółko pod nosem imię Radyłówny. Jej kolegą przeszło przez myśl, że służka całkowicie zwariowała.
Dotarła do sypialni swojej pracodawczyni akurat w chwili, gdy ta, będąc jeszcze w szlafroku, opuszczała swój apartament. 
- Pani! - wykrzyknęła natychmiast, łykając przy tym kilka słonych łez i wykonując nadzwyczaj niezgraby ukłon. Kilka kroków dzielących ją od pani Radyli pokonała niemalże biegiem, potykając się o własne nogi i prawie lądując na marmurowej posadce. 
- Awia? - na twarzy kobiety pojawiło się zdziwienie i zmieszanie, gdy zobaczyła czerwoną od płaczu służącą - Co się znów stało? Zaś masz zamiar opowiadać mi o tym, że moja rodzina musi się nawrócić, bo tego pragną twoi bogowie? Kochana! My...
- Nie, pani, nie... - mówiła cichutko Awia, próbując przerwać przemowę szlachcianki.
- MY Awio jesteśmy nowoczesną i zmodernizowaną rodziną. Na prawdę, pozwalam ci na te twoje modlitwy tylko dlatego, że jesteś wyrafinowaną szwaczką i sprzątaczką, przez co nie mam ochoty cię zwalniać. Dlatego, proszę, nie mów mi tylko o zbliżającym się końcu św...
- Panienka Radyłówna chyba nie żyje! - wykrzyczała niespodziewanie głośno służka, tupiąc przy tym, po czym wybuchnęła jeszcze głośniejszym płaczem - Pani... - dodała cichcem przez łzy.
Szlachcianka zbladła natychmiast, spoglądając na Awię z niedowierzaniem.
- Coo? Co się stało? Gadaj szybko! 
Służąca opowiedziała o tym, co się stało najdokładniej, jak tylko mogła w przerwach spazmatycznego szlochu, zaś pani Radyla wysłuchała jej z kamienną twarzą. Jedynie odcień skóry szlachcianki zmienił się diametralnie, z oliwkowej przechodząc w niemal alabastrową biel. Gdy otworzyła jednak usta, jej głos był drżący i słaby.
- Poślij szybko kogoś po tą uzdrowicielkę.. jak jej tam było...
- ee...Riss, pani?
- Tak, tak, Awio, tak... niech ktoś jej powie, że Janara jest ciężko chora... no już, idź, IDŹ! - zakończyła krzykiem, widząc, że służka nie reaguje. 
- Taak, pani, tak. - skinęła głową, biegnąc najprędzej jak potrafiła do jadalni, gdzie miała nadzieje spotkać swojego kochanka, będącego posłańcem na Dworku. 

Siwa szkapa ciągnąca wóz co rusz machała ogonem, odganiając natrętne muchy, których tego roku było wyjątkowo dużo. Jej kopyta stukały o trakt, co jakiś czas gubiąc rytm, gdy potykała się o kamień, bądź własne nogi. 
- Daaalej, Zuziu, no, już! - zawołała kobieta stojąca na furmance i trzymająca wodze - Nie udawaj zaspanej!
Zuzia zastrzygła uchem i przyśpieszyła trochę kroku, po chwili jednak znów zwolniła do mozolnego kłusa. 
- Mówiłam ci, byś wymieniła tego konia! Ale nie... ty musisz mieć sentymenty. - odezwał się głos niewidoczny z zewnątrz wozu. 
- Rinn, ten koń jest już z nami tak długo... nie mogę jej ot tak sobie wymienić. 
- Mówię, musisz mieć senstmenty. Mimo, że nie są w żadnym razie ekonomiczne.
Rinn, będąca właścicielką głosu wstała na nogi i natychmiast okazało się, że jest wybitnie wręcz podobna do swojej towarzyszki: obydwie miały takie same, zielone oczy, taki sam wzrost, niemal identycze rysy twarzy oraz szpiczaste uszy. Różniły się tylko dwoma szczegółami: kolorem włosów i wyrazem twarzy. Powożąca kobieta miała brązowe włosy i nieco wystraszone oczy, zaś czupryna Rinn była krwistoczerwona, a mina zacięta. 
- Daj mi te wodze, Riss... no daj! - Rinn próbowała wyrwać wodze z dłoni towarzyszki - Sama mówiłaś, że nie mamy czasu!
- To mój koń, siostro. I mój wóz!
- Taak, kupione za moje pieniądze... - pokręciła głową - A rób co chcesz, w sumie, nie moja sprawa... mi się nigdzie nie śpieszy.
Rinn już wracała, aby z powrotem usiąść na swoim wygrzanym miejscu, gdy Riss odwróciła się na moment w jej stronę.
- Ech, dobra, masz. Przepraszam. - powiedziała, przekazując siostrze wodze.
Już po chwili szkapa ruszyła żwawym galopem, a po kolejnej na jej szyi w końcu pojawił się pot. Rinn nie musiała używać bata, aby Zuzia szła szybciej - wystarczył stanowczy głos i strach, jaki koń żywił do niej.
- Nie będą zachwyceni tym, że jedziesz ze mną. - mruknęła Riss, siedząc na poprzednim miejscu swojej siostry. 
- Nie muszę tam przecież nawet wchodzić. Na prawdę, nie uśmiecha mi się to. Ja tylko potrzebuje ziół od Domidosa. Co poradzę, że też mieszka w Engin i akurat mam po drodze?
- Przecież nie zostawię cię samej... 
- A kto kazał ci mnie zostawiać? Ty załatwisz swoje sprawy, ja swoje. Mi powinno to zająć mniej czasu niż ty, akurat wyjdzie.
- No tak, Rinn. Tylko uważaj, nie zajedź Zuzi. Ona ma już swoje lata. 
Obydwie pół elfki jechały w milczeniu aż do końca trasy, która zajęła im nieco ponad półgodziny. Rinn zastanawiała się w tym czasie nad swoim wieczornym spotkaniu z pewnym ważnym klientem, zaś Riss myślała, co mogło takiego znów stać się Janarze. Ostatnio zwichnęła palec, wcześniej przeszła delikatne przeziębienie. Tym razem jednak, posłaniec nie poinformował jej, co stało się z młodą szlachcianką; powiedział tylko, że jego pani jest chora i jej matka życzy sobie, aby jak najszybciej Riss zjawiła się w Białym Dworku. Z tego powodu kobieta nie miała pojęcia co wziąć ze sobą ani jak wielki pośpiech jest wymagany; z tegoż powodu miała zamiar jechać najszybciej jak się da, a w swojej torbie miała wszystkie podstawowe zioła, leki i przyrządy, jakie uzdrowicielowi były potrzebne na co dzień. 
Para sióstr-bliźniaczek była nadzwyczaj specyficzna: obydwie mieszkały w starym domu na obrzeżach Chriel. Riss od lat zajmowała się leczeniem. Była dobra, tania i litościwa, za co była powszechnie szanowana. Nie ważne, czy o pomoc prosił ją biedak bez grosza przy duszy, czy najbogatszy ród w całej okolicy, ona nie odmawiała nikomu, lecząc kogo tylko się dało. Zwykle miała ręce pełne roboty i, co nie, dziwne, dochody tak liche, że zwykle ledwo wystarczało jej na pokrycie kosztów leczenia swoich pacjentów. 
Postrzeganie Rinn przez świat było zaś zupełnie odmienne: jako, że zajmowała się przede wszystkim tworzeniem wszelakich eliksirów - od tych miłosnych, po te śmiertelnie trujące - ludzie na mieście szeptali, że jest czarownicą i że wkrótce wszystkich jej niewygodnych zabije swoją magią. Ona zaś, zamiast się tym przejąć, zaczęła ubierać się w wyzywające stroje oraz przefarbowała swoje włosy na czerwony kolor, co tylko wzmocniło plotki. Mimo to, właśnie ona utrzymywała tą małą rodzinkę, sprzedając eliksiry miłosne nieszczęśliwym damą oraz trucizny wielkim ojcom rodów zdzierając ze wszystkich ostatnie grosze. 
Siostry w końcu dojechały do Białego Dworku. Oczom Rinn ukazał się zgrabny, biały domek z drewnianym gankiem otoczony kwieciem. Z tyłu widać było zarys stodoły a na małej łączce po prawej stronie pasła się urocza kasztanowata klaczka wraz z kilkudniowym źrebakiem. Riss wstała na nogi i uśmiechnęła się, widząc, jak maluch kłusuje wokół matki z wysoko podniesionym łbem. 
Czerwonowłosa pociągnęła za wodze, zmuszając Zuzię, aby przystanęła. Już miała odprawiać siostrę, gdy z dworku wyszedł Foorg Rydali, niski i dość otyły właściciel posiadłości. Jego mina była zacięta, a oczy szlachcica były czerwone od niedawnego płaczu. 
- Panie Rydali... co się stało? - Riss jak na zawołanie wyskoczyła z furmanki od razu podchodząc do mężczyzny i zapominając przy tym swojej torby.
- Chyba sama pani musi to zobaczyć... to... to nie mogło się wydarzyć... - odparł, rozpakowując się po raz kolejny. 
Pół elfka przez chwilę uspokajała swojego aktualnego pracodawce, przez co Rinn musiała powstrzymywać wybuch śmiechu. Mężczyzna był tak zrozpaczony, że Riss nie była w stanie wyciągnąć z niego żadnych informacji, ani zmusić, by w końcu weszli do środka budynku. Gdy Foorg w końcu się uspokoił, Rinn chwyciła torbę siostry i rzuciła ją do niej. 
- Trzymaj... Bez tego raczej nic nie zrobisz. 
Riss złapała swoją apteczkę w powietrzu z pewną trudnością.
- Dzięki. 
Dopiero wtedy pan Rydali jakby obudził się i zobaczył, że w wozie siedzi również bliźniaczka jego uzdrowicielki. Jego brwi natychmiast zwęziły się. Już miał wyzwać ją od czarownic i demonów, gdy Riss weszła mu w słowo.
- Panie... ja... ja wiem, że moja siostra nie cieszy się najlepszą sławą, ale... może będzie w stanie mi pomóc, bo z tego, co widzę po pańskim zachowaniu, sprawa jest na prawdę poważna. - głos kobiety był proszący i przepraszający jednocześnie, tak samo, jak jej wzrok skierowany ku Rinn.
Ta zaś spoglądała na siostrę ostrzegawczo kręcąc głową. 
- Może ma pani rację.. tak, niech pani siostra również wejdzie do środka. Może będzie znała sposób... w końcu... czary... może... - Foorg znów nie był w stanie powstrzymać płaczu. 
- Rinn, chodź. - tym razem Riss zwróciła się prosząco do siostry.
- Ech... niech ci będzie. Panie Rydali, niech pan że zawoła sługę jakiegoś... nie zostawię tak konia. Dajcie jej wody, bo nie wytrzyma nam drogi powrotnej.