Czego się boisz?

No właśnie, czego ;p Ja się boję wysokości i to strasznie panicznie ;p Kiedyś jak wchodziliśmy na zamek w górach to płasko na podłodze prawie leżałam ;p haha nie lubię męskiego towarzystwa lub gdy są zbyt blisko mnie, irytują bardzo. Czego się boję, duchów, demonów itp. A wy?

Ja się boję pająków (Grr...), wysokości (ale jakimś cudem zjechałam z 30 metrowego wiaduktu na linach xD), wystąpień publicznych, głębokiej wody (nie lubię tracic gruntu pod nogami, bo zaczynam panikowac xD). To chyba tylko tyle, tak myślę

Boję się pająków, duchów i publicznych wystąpień. Nigdy nie byłam krasomówcą, to też nie nadaję się za bardzo do wygłaszania przemów i do telemarketingu

Ja się boję(nie śmiejcie się)jazdy samochodem(gdzie motorem alni troche),boję się ,ze coś ukradne,śmierci,demonów itp.ale nie duchów ,boję się słoni.Mam jeszcze trochę fobii(ale nie pająki,węże itp.<3)

Ja się boje się pająków i wszelkich dziwnych robaków.

Aya ma niesamowicie wielką arachnofobię ^^" pająków boję się PANICZNIE. Przez szybkę w ZOO mogę sobie na nie patrzeć, ale i tak mnie przechodzą dreszcze. Masakra.

Ja boję się końca świata. Możecie mnie wyśmiać , ale ja w to wierzę i koniec .
Mam też ratfobię i klaustrofobię . Wysokości też się boję , ale nie tak bardzo..
W końcu samolotem leciałam
I jeszcze panicznie boję się os , pszczół , szerszeni i wszystkiego co się rusza w sensie robali. Czasami , to boję się nawet muchy .
I jeszcze jednej rzeczy się boję : śmierci i ,że kiedyś stracę bliskich .
A duchów i demonów.. Boję się nawet tych słów bo w nocy spać nie mogę !

Tego właśnie boi się Kaplica .

pająki mogą sobie żyć, dopóki się do mnie nie zbliżają Zazwyczaj tylko informuję rodzinkę, ze gdzieś jest pająk i jak chcą to niech zabiją - ja nie zabiję. Albo kota nasyłam XD Oba uwielbiają pająki i muchy XD Tylko trzeba im dokłądnie pokazać gdzie coś jest.
Robaki - obrzydzenie. Ale jeśli sobie żyje, niech sobie żyje. Mogę być niedaleko niego byle nie pozwolić się dotknąć. One są takie... Błe

Wysokości... Słabo się czuję w wyższych miejscach. Jeszcze w podstawówce, 4 klasa chyba, byliśmy klasą we Wrocławiu. I między innymi wieża widokowa była do zwiedzania. Wszyscy wyleźli na balkon, żeby sobie miasto obejrzeć, a mi wystarczyło okno i tak mnie już gorąco było i nogi giętkie. Przeczekałam w środku z kolegą, który miał to samo XD Nie wyobrażam sobie, ze miałabym lecieć samolotem, chyba że na jakiś tabletkach ogłupiających. Inaczej mogłabym tam im się rozłożyć i by mnie musieli ratować XD

Wypowiadanie się, występy - jak najdalej ode mnie. Jak mam się w szkole odezwać to mi mało serce z piersi nie wyskoczy. Sama właściwie nigdy się nie zgłaszam. A prezentowanie przed grupą referatu (zazwyczaj z głowy) jest dla mnie jedną z najgorszych rzeczy. Któryś z profesorów mówił, że musimy potrafić się wypowiadać, skoro chcemy pracować w takim zawodzie. Ale dla mnie to co innego. W grupie znajomych mogę się spokojnie wypowiadać, żartować. Z nieznajomymi tez szybko zawieram znajomości. Z dziećmi w przedszkolu - spokojnie. Nawet obrona była tylko stresem przed wejściem, apotem spokój. Pracę znałam, spokojnie rozmawiałam z komisją.... Tylko jak przychodzi do takich sytuacji jak w szkole, że jestem oceniana... Że mogę być wyśmiana... Mało zawału nie dostanę XD

Ja pająków no i komarów... Mam uczulenie. Jak mnie ugryzie to się zębami drapie i nie pomaga

Zdecydowanie mam lęk wysokości (a może raczej lęk gruntu jak to mówił Rincewind "wiem co mówię, to grunt zabija" XD) - od razu puls skacze do 200, ręce jakoś automatycznie łapią się czegoś mniej więcej stabilnego w pobliżu (a potem jakoś nie chcą puścić). Mogę jeździć windą, latać samolotem - dopóki nie widzę, że ziemia została daleko w dole. Z takich bardziej pamiętnych wydarzeń - lata świetlne temu rocznica komunii i obowiązkowa wycieczka wokół wieży w Częstochowie. Przeszłam dookoła z zamkniętymi oczami, macając barierkę, a potem jakoś nogi przestały nie słuchać i nie mogłam zejść na dół. Była wycieczka do straży pożarnej i atrakcja w postaci wjazdu na górę podnośnikiem - nie wlazłam. Był jakoś Sylwester u rodziny - 10 piętro w blokach. Jak wyjrzałam i poczułam że cały blok się buja to już po mnie było. Tak samo aktualnie nie umyję okna od zewnątrz (a mieszkam na 1 piętrze), bo mam wrażenie, ze za moment rozpłaszczę się tak jakoś bliżej parteru.

Poza tym brzydzę się wszelkiego robactwa, od pająków, przez karaluchy, gąsienice, larwy i co tam jeszcze wynajdziecie (nawet w motylach widzę robala). Do tego brzydzę się tego nawet zabić (brrr, ten chrzest miażdżonego pancerzyka). I tak sobie teraz myślę jak ja jako dziecko mogłam łapać te łąkowe robactwo typu motylki, świerszcze, koniki polne (takie zielone 10cm krowy)?

Co by tam jeszcze... głęboka woda. Jakoś nigdy nie wlezę głębiej tak, by stracić grunt pod nogami. Za żadne skarby. I nieważne czy to basen czy jakaś rzeczka czy jeziorko.

Skoro mowa o dalszych lękasz... Właściwie po dalszym zastanowieniu, to do arachnofobii zaliczę jeszcze spokojnie coś na miarę lęku wysokości, ale to zależy od przestrzeni, jaką mam do dyspozycji. Przykład? Już daję. Kto był w Częstochowie, to wie, że i tam jest wieża z widokiem na balkon. Posiada ona dwa tarasy - kto był i pamięta, to pierwszy ma tak niewiele miejsca, że jedna osoba się mieści(!) i dwie obok sienie nie przejdą. Tam nawet nie wyszłam. Okno starczyło. Drugi taras jest znacznie wyżej, ale miejsca jest o wiele, wiele więcej i spokojnie sobie tam chodziłam, serio. Zwiedzanie ruin zamku, etc nie robi na mnie wrażenia - lubię to.

No i jak wspomniała Nevarra - również boję się głębokiej wody. Nie potrafię pływać i panicznie boję się stracić grunt pod nogami.

Chyba już nic mnie tak nie przeraża, jak te trzy rzeczy

Nevarra napisał:

Zdecydowanie mam lęk wysokości (a może raczej lęk gruntu jak to mówił Rincewind "wiem co mówię, to grunt zabija" XD)

Też to lubię XD Wszystkie książki Terrego jakie były w bibliotece, już dawno zaliczyłam... Niektóre po parę razy...

Nevarra napisał:

Co by tam jeszcze... głęboka woda. Jakoś nigdy nie wlezę głębiej tak, by
stracić grunt pod nogami. Za żadne skarby. I nieważne czy to basen czy
jakaś rzeczka czy jeziorko.

Też coś z wodą mam... Pływać nie potrafię i jakoś mnie woda nie pociąga. Sama mogę w miarę blisko wody stać. Ale jak ktoś inny stanie... Aż mi się gorąco ze strachu robi. Boję się, że zaraz ten ktoś wpadnie - czy to mama, czy to brat... A ja nie potrafiłabym nawet skoczyć. Nie wiem dlaczego, ale się tego boję. Nienawidzę więc chodzić blisko jezior, rzek, sadzawek...

[quote="Ayashi"Kto był w Częstochowie, to wie, że i tam jest wieża z
widokiem na balkon. Posiada ona dwa tarasy - kto był i pamięta, to
pierwszy ma tak niewiele miejsca, że jedna osoba się mieści(!) i dwie
obok sienie nie przejdą. Tam nawet nie wyszłam. Okno starczyło. Drugi
taras jest znacznie wyżej, ale miejsca jest o wiele, wiele więcej i
spokojnie sobie tam chodziłam, serio. Zwiedzanie ruin zamku, etc nie
robi na mnie wrażenia - lubię to.
[/quote]

Mi wystarczyło, że popatrzyłam z dołu - stwierdziłam, że nie ma sensu, żebym na górę wchodziła i sobie tam poczekałam na koleżanki

Ja nie znoszę robactw z dużą ilością odnóży, co to w ogóle jest. Obrzydliwa jest też ludzka stonoga, ten film, fuuuu!!!!

Mnie też do wody nie ciągnie, szczególnie na basenie, okropieństwo jak dla mnie. Ja tam umiem tylko dryfować na wodzie.

APX napisał:

Mnie też do wody nie ciągnie, szczególnie na basenie, okropieństwo jak dla mnie. Ja tam umiem tylko dryfować na wodzie.

A ja umiem się tylko topić .... Nie naprawde :/ W wodzie jestem jak z kamienia xd

Ja chciałam się nauczyć pływać i koleżanka robiła co mogła, ale jestem niesamowitym tumanem i nie potrafiłam się utrzymać na powierzchni. Od razu tonę xD Po prostu tłumaczę to sobie, że woda nie jest dla mnie, nie lubi mnie i daje mi o tym skutecznie znać (inna kwestia, że tych głębokości się boję xd)

Ja się jakoś na wodzie unoszę, ale jak mam zanurkowac to się topię xD

J tam wodę kocham, na basenie pływam razem z mamą na takim poziomie wody co ona nawet gruntu nie dostanie xD.

Ja to nawet (nie śmiejcie się) pływać nie umiem.

A co z wysokością to mam tak jakoś dziwnie, bo jak przechodzę przez most to nie mam lęku, ale jak jestem na najwyższym piętrze w wieżowcu (moja ciocia mieszka) to boje się wyjść na balkon.

I nie wspomniałam, że boje się (nie śmiejcie się) jeździć windą. Chodzi o to, że w każdej chwili może być awaria, albo ta lina co ją ciągnie zerwać i tak nagle zjechać w dół.

I nawet boje się śmierci.

A ja pływać umiem
Ja nie pływam - to woda mnie trzyma .

Nauczyłam się pływać na Krecie , na wakacjach w 2009 r.
Tam woda w morzu tak słona , że mnie sama trzymała i się nauczyłam .
Ale nurkować tak się boję .. Bardzo !

Pati, mam to samo co do wind.
Tylko ,że ja jak wsiądę do windy to się klaustrofobia uaktywnia , a nie lęk ,że coś się zepsuje.
APX , oglądałam Ludzką Stonogę i film jest okropny .

Ja najbardziej ze wszystkiego na świecie boję się żab i ropuch. Jedna, wielka O-C-H-Y-D-A! ta obślizgła skóra, wyłupiaste oczy, sposób skakania, bąble na skórze... Brrr! Niczego bardziej się nie boję, nawet towarzystwa węży zbytnio się nie boje. za to trochę boję sie wysokości i dośc mocno ptaszników i krzyżaków.

wysokości, pająków, robali, węży, że złamię kręgosłup albo wybiję sobie zęby, że zostanę starą panną... : P

Co do wysokości nie boję się jej, zawsze chciałam polecieć samolotem, miałam kilka lat temu nawet okazję, ale nie mogłam jeszcze o tym decydować, czy mogę lecieć, czy nie, zwłaszcza, że to właśnie pracownik mojej mamy zaproponował, że mogłybyśmy z siostrą polecieć szybowcem lub awionetką (nie pamiętam już), na co mój mamutek nie chciał się zgodzić. W rezultacie na przelot jakimkolwiek samolotem muszę czekać do momentu, kiedy wyprowadzę się do Szkocji.

Nie wiem, czy byłabym w stanie skoczyć na banji, ale nie dlatego, że boję się wysokości czy upadku, tylko nie chciałabym puścić pawia w trakcie spadania

Ayashi napisał:

Ja chciałam się nauczyć pływać i koleżanka robiła co mogła, ale jestem niesamowitym tumanem i nie potrafiłam się utrzymać na powierzchni. Od razu tonę xD Po prostu tłumaczę to sobie, że woda nie jest dla mnie, nie lubi mnie i daje mi o tym skutecznie znać (inna kwestia, że tych głębokości się boję xd)

Względnie nauczyłam się pływać jeszcze zanim rozpoczęły się lekcje pływania w podstawówce. Gdy byłam mała, często jeździliśmy z rodzicami nad rzekę i tam uczyłam się pływać. Co najlepsze, robiłam to pod prąd i może dzięki temu nauczyłam się pływać. Nie wiem, dlaczego, ale ułatwiało mi to unoszenie się na wodzie

Ayashi napisał:

Ja chciałam się nauczyć pływać i koleżanka robiła co mogła, ale jestem niesamowitym tumanem i nie potrafiłam się utrzymać na powierzchni. Od razu tonę xD Po prostu tłumaczę to sobie, że woda nie jest dla mnie, nie lubi mnie i daje mi o tym skutecznie znać (inna kwestia, że tych głębokości się boję xd)

Bo skoro wmawiasz sobie, ze woda jest nie dla ciebie, to rzeczywiście tak bedzię. Polecam taką sztuczkę: idź na basen, wejdź do wody w dość płytkim miejscu (powinna ci sięgać do ud) i spróbuj zrobić trupa (udawaj, że się udusiłaś i swobodnie unoś się na wodzie). będziesz miała świadomość, że na takiej wysokości po prostu nie możesz utonąć i w końcu się nauczysz.

Ja najbardziej boje się śmierci, horrrorów i końca świata.

Ja może nie boję się, a potwornie brzydzę się pająków (fuu). Jak zobaczę pająka to od razu zwiewam i rzygać mi się chce

Niczego się nie boję ^^

Nawet ukradnięcia jednorożca?

Robaki, pająki i inne robactwa mogą sobie spokojne żyć dopóki się do mnie nie zbliżą.

Gdy byłam dużo młodsza lękiem napawało mnie towarzystwo facetów . Byłam tak nieśmiała, że nie potrafiłam się do nich normalnie odezwać . W tej chwili w towarzystwie facetów czuję się, jak ryba w wodzie i uwielbiam z nimi przebywać nawet czasem bardziej niż z kobietami (a już w szkole lub pracy są wręcz niezbędni, z samymi babami nie da się na trzeźwo zbyt długo wytrzymać ). 2 lata technikum informatycznego z samymi facetami nauczyły mnie tolerancji i odporności na ich męskie wygłupy i świński żart, jakim raczyli mnie koledzy z grupy . Mojego obecnego faceta sama sobie wywalczyłam, bo on jakoś nie mógł domyślić się, że ktoś się nim interesuje

Nie wiem, skąd wzięło mi się to, że jak lubię jakiegoś faceta, zawsze zwracam się do niego w formie zdrobniałej . To już takie moje zboczenie