Haike Tsunami i przygoda z Risą. (teorytycznie wypociny aliski)

Nadszedł ten dzień. Spacerowałem właśnie przez hałaśliwe miasto, kiedy nagle usłyszałem hamowanie, a potem huk uderzenia. Natychmiast się obróciłem. Zobaczyłem że na ulicy siedzi mały szczeniak, z łapką podniesioną w górze. Kierowca ani śnił wyjść z auta i opatrzeć psa. Łapa krwawiła coraz bardziej, a ja nie wiedziałem co robić. Wziąłem szczeniaka na ręce i pobiegłem do pobliskiej kliniki. Nic mu nie będzie, prawda?- zapytałem weterynarza badającego łapę psa. Wtajemniczony weterynarz nie powiedział nic. Wziął bandaż i owinął łapkę psa. Oddał mi go i poszedł. Spóźnisz się na lekcje! Biegnij Haike! Milion myśli przychodziło mi do głowy. Wkroczyłem do Sali z hukiem. Wtedy pani wyczytała moje imię.
- Haike Tsunami.
- Jestem!
- A cóż to za pies!?- odrzekła przerażona pani.
- Znalazłem go na ulicy.- przerwałem pani ze spokojem.
Pani kichnęła i szybko powiedziała: Zanieś go do domu.
Szczęśliwy wybiegłem z klasy i pognałem do domu. Nagle przestałem biec. Haike- mama nienawidzi psów!- pomyślałem. Pobiegłem do mojej bazy. Znajdowała się ona w lesie, w małej grocie. Było tam dużo mchu i liści. Usadowiłem szczeniaka na mchu. Zostań- powiedziałem mocnym tonem i wróciłem do szkoły.
- Mama pozwoliła Ci na psa?
- em… tak…
- Dobrze, a więc zaczynajmy naszą lekcje.
Przez wszystkie lekcje myślałem nad imieniem dla pięknej suczki którą znalazłem. Risa! Niech będzie Risa!- powiedziałem sam do siebie w myślach.
Potem pobiegłem do mojej ulubionej budki z kebabem.
- Dwie duże porcję prosz.
Sprzedawca podał mi dwie duże porcje kebabu z sosem i wystawił ręke. Dałem mu kilka centów i pobiegłem do Risy.
- Risa! Piesku!- krzyknąłem jak najgłośniej mogłem. Oddałem psu jedną z porcji i zabrałem się do jedzenia.
- Dobre, nie?
Szczeniak odszczeknął mi przyjaźnie, i tak zaczął się początek nowego życia.