Arbuz... pisze???

Okok, 1 część opowiadania. ZAPRASZAM DO CZYTANIA I KOMENTARZY.

Skrót:

Victoria jest zwykłą dziewczyną mieszkającą na przedmieściach Londynu.
Niedawno wprowadziła się z rodzicami i siostrą do nowego domu.
Ale dziewczyna czuje że coś w nim jest nie tak, że las za domem nie jest zwykłym lasem,
a stara szopa skrywa coś nieznanego dotąd ludziom, a może kogoś...
Victoria nie zdaje sobie sprawy z tego co odkryje, z jej dalszego życia.


CZĘŚĆ 1-

-Vicki, Vciki! - usłyszała stłumionym głosem siostry Victoria. - Vicki!
-Cooo? - odpowiedziała zaspana dziewczyna
-Musisz iść z Fantą na spacer.
-Ale Ty miałaś z nią iść - rzekła zdziwiona Victoria.
-Tak, wiem, ale ja robię śniadanie, poza tym, nie lubię z nią chodzić...
-Ehh, no dobra, ale wyjdź z mojego pokoju!
Drzwi się zatrzasnęły a dziewczyna została sama. Przekopała szafę w poszukiwaniu jakiegoś ubrania.
Wybrała zwykłe dżinsy, koszulę w kratkę i czerwone Vansy.
-Fanta! Chodź tu, dobry pies. - zawołała zwierzaka i przypięła mu smycz.
-Nina! - krzyknęła Victoria - idę już, będę za jakieś 40 minut.
-Dobra - odpowiedziała z kuchni wysoka szatynka.
Nastolatka szła ze swoim psem, aż doszła do pobliskiego lasu, postanowiła go "zwiedzić". Powoli zbliżała się do ścieżki leśnej, lecz im bliżej były tym Fanta stawiała większy opór. Victoria jednak olała to i pomyślała że pies po prostu nie bywa w takich miejscach i się boi, więc pociągneła psa i poszły dalej.
Victoria jednak nie czuła się komfortowo bo czuła czyiś wzrok na sobie. Jednakże pomyślała iż to po prostu jakieś jej widzimisie i poszła dalej, czując nie ustawalny opór psa który z każdym krokiem się nasilał. Po kolejnych kilkudziesięciu metrach coś mignęło jej przed oczami i usłyszała zbliżający się szelest liści, tak jakby ktoś stawiał ostrożne kroki w je stronę. Dziewczynie znowu coś mignęło przed oczami, a Fanta zaczęła przeraźliwie piszczeć. Teraz już naprawdę się przestraszyła i przytuliła psa, była przerażona. Odwróciła się i pobiegła, lecz po kilku sekundach usłyszała łamiący się patyk. Przystanęła, i odwróciła się. Zobaczyła czarną postać. Nie miała odwagi do niej podejść i czym prędzej zaczeła uciekać, lecz słyszała za sobą iż ta istota również zaczęła pędzić w jej stronę. Victorii zaczęło robić się słabo, jakby z każdą sekundą jej nogi odmawiały jej posłuszeństwa i upadła na ziemię. Pies pomimo strachu został przy niej. Dziewczyna jeszcze była świadoma i usłyszała szczekanie i warczenie Fanty. Zrozumiała że dziwna postać stoi tuż za nią, lecz nie miała już siły by utrzymać się w świadomości. Nagle wszystko się pomieszało, cały świat się kręcił, a potem zapadła już tylko nieprzenikniona czerń...

Fajnee. Pisaj dalej, chcę wiedzieć co to było i jak sie wszystko skończy.

Patrzyłam tylko na treść (w sensie, czy interesujaca), nie ortografię i interpunkcję.

Ale pod tym katem wspaniala!

Dziękuję bardzo

Fajne opowiadanie

Powoli zaczynała otwierać oczy, poczuła przeszywający ból w skroniach. Zobaczyła iż jest w starej szopie, właściwie w jej piwnicy. Okienka w pomieszczeniu były małe i zakurzone, wpadało przez nie trochę słońca, na tyle aż było go wystarczająco by zobaczyć naokoło pajęczyny i kurz. Siedziała pod kocem, przy ścianie. Miała na sobie ubranie, na stoliku obok była szklanka z gorącą herbatą i kanapka z serem. Było jej trochę zimno więc wzięła szklankę i pociągnęła kilka malutkich łyczków. Potem zjadła pół kanapki. Wstała, z ciężkością chodziła, była obolała i zimna. Nagle zobaczyła iż drzwi powoli się otwierają. Odskoczyła i stuknęła głową o ścianę, upadła, lecz nic jej się nie stało. Postać weszła do środka. Był to ewidentnie mężczyzna w czarnym płaszczu, cylindrze oraz pięknie zdobionej czarno-srebrnej masce. Dziewczyna zdobyła się na odwagę i zapytała:
-Kim jesteś – w jej głosie czuć było odwagę.
-Znasz mnie – odpowiedział mężczyzna.
-Skąd mam Cię znać?
-Przypomnij sobie dzieciństwo, data 3 lipiec, kojarzysz?
Victoria sięgnęła pamięcią i już wiedziała. Co roku 3 lipca śnił się jej podobny mężczyzna. Jako dziecko rysowała jego portrety na podstawie snów.

CZEMU?
Wszyscy wałkują ten jeden sam oklepany temat.
Al;e w sumie pół biedy z tematem.
Budowa zdań, interpunkcja, stylistyka - wszystko leży i kwiczy. POPRACUJ.

Dla mnie świetne!

Nie patrzę na budowę zdań, interpunkcję, stylistykę itp.

Patrzę na sam temat, okoliczności, scenerię. Pod tym wzgledem dla mnie jest świetnie! Pisiaj dalej

Pod tym względem jest jeszcze gorzej Ano O.o