Króciutkie opowiadania ;)

Zamierzam pisac krótkie opowiadania o różnych momentach w stajni. To jest opowiadanko o poranku w stadninie:
Wschodzi słońce... Mała tęcza odbija się od kropelek rosy na źdźbłach trawy. Ptaki ożywione urzekają swym śpiewem na gałązkach zielonych drzew. Konie w stajni wybudzone z nocnej drzemki lekko potrząsają łbami. Cielaki spokojnie skubią soczystą trawę, która jest teraz orzeźwiająco chłodna. Stadnina budzi się do życia.

To opowiadanko zamierzam jeszcze rozbudować. Co o tym jak na razie myślicie?

piękna poezja czekam na więcej

Czyli nadaje się do rozbudowania?
Biorę się do roboty.

nadaje się nadaje. dla mnie to jest Poezja !

A to wersja rozbudowania, lecz myślę, że będzie tego jeszcze więcej:
Wschodzi słońce... Mała tęcza odbija się od kropelek rosy na źdźbłach trawy. Ptaki ożywione urzekają swym śpiewem na gałązkach zielonych drzew. Konie w stajni wybudzone z nocnej drzemki lekko potrząsają łbami. Cielaki spokojnie skubią soczystą trawę, która jest teraz orzeźwiająco chłodna. Stadnina budzi się do życia.
Ranczerzy, utraciwszy sen z pod powiek prze promienie słońca, wstają do pracy. Cielaki zaniepokojone odrywają głowy od świeżej zieleni. A co z końmi? Ochoczo wystawiają głowy zza boksów i wpatrują się w drzwi stajni. Czekają. Na swojego pana. Chcą znów mu towarzyszyć, dumnie nosić na swym grzbiecie. Nie muszą czekać długo. Kowboj spokojnie wchodzi do stajni, wraz ze śniadaniem dla swych wierzchowców. Zegar zniecierpliwiony, zatoczył kilka kółek wskazówką godzinową. Wszystkie konie są już nakarmione i oporządzone. Gotowe. Teraz mogą już zacząć pracę.

wow - dziewczyno ty masz talent!

Bzi tam, zwykłe opowiadanie. Ale czasami jak się rozkręcę, to nie przestaję aż natchnienie mi się skończy.

rozbuduj to

Okej. Teraz zaczynam o tym, jak zaczyna się praca na rancho. Będzie dość żywiołowo.

Za chwilę podam Ci link do strony tytułowej książki.

Dostawa kilku kolejnych akapitów:

Wschodzi słońce... Mała tęcza odbija się od kropelek rosy na źdźbłach trawy. Ptaki ożywione urzekają swym śpiewem na gałązkach zielonych drzew. Konie w stajni wybudzone z nocnej drzemki lekko potrząsają łbami. Cielaki spokojnie skubią soczystą trawę, która jest teraz orzeźwiająco chłodna. Stadnina budzi się do życia.
Ranczerzy, utraciwszy sen z pod powiek prze promienie słońca, wstają do pracy. Cielaki zaniepokojone odrywają głowy od świeżej zieleni. A co z końmi? Ochoczo wystawiają głowy zza boksów i wpatrują się w drzwi stajni. Czekają. Na swojego pana. Chcą znów mu towarzyszyć, dumnie nosić na swym grzbiecie. Nie muszą czekać długo. Kowboj spokojnie wchodzi do stajni, wraz ze śniadaniem dla swych wierzchowców. Zegar zniecierpliwiony, zatoczył kilka kółek wskazówką godzinową. Wszystkie konie są już nakarmione i oporządzone. Gotowe. Teraz mogą już zacząć pracę.
Wybrany parzystokopytny dumnym krokiem wychodzi ze swego domu przed kowbojem. On zaś zakłada mu ogłowie i siodło na plecy. Wskakuje na grzbiet. Koń już wie, że zaczyna się mnóstwo pracy. Cielaki również to czują i cofają się. Ranczer myśli ,,teraz będzie najlepsza zabawa” no i wio! Koń, dotychczas szedłszy stępa, podskakuje i z wiatrem w grzywie pędzi galopem do zagrody. Cielaki pierzchają na wszystkie strony. Kowboj z okrzykiem radości wyciąga lasso, kręci nim w powietrzu i zarzuca na najbliższego cielaka. Ten, zaskoczony, upada na ziemię. ,,udało się” – rzekł do swojego wiernego towarzysza, który nosi go na plecach.
Teraz oboje partnerów ma krótką przerwę. Ale praca jeszcze się nie skończyła. Koń nareszcie wypasa się na urzekającej łące, trawa sięga mu do pęcin. Wyrasta na niej duża ilość ziół, a także kwiatów, w szczególności tych małych, które kochają biedronki – stokrotki. On słyszy szept wiatru, jego melodia głaszcze go po uszach, a pieści po sierści. N chwilę przerywa przyjemność kosztowania ziół i wsłuchuje się w słowa wiatru… Zdecydował się posłuchać go i powoli kłusuje po szmaragdowej łące. Poczuł to: wiatr w grzywie i w ogonie, i smaganie po włosach na całym ciele. /poddał się już teraz krzykom świszczącego powietrza i zagalopował. Z początku niepewnie, zrobiło mu się chłodno z powodu natarczywego bijącego powietrza, Ale teraz własnie zrozumiał, o co wiatrowi chodziło. I przestał odbierać sobie wspaniałość tej chwili: począł biec pełnym cwałem przed siebie, wsłuchując się w melodię która śpiewał mu wiatr i dudniący odgłos tętentu swoich własnych kopyt. Teraz już wiedział. ,,Wiatr opowiada najpiękniejsze historie i najlepiej ze wszystkiego radzi jak postępować”.
Po wspaniałym szaleństwie na łące, przyszedł czas na trening. Ani koń, ani dżokej nie przepadają za tą chwilą. Lecz oboje wiedzą, co ma na celu. Tak więc kowboj wziął konia z pastwiska, ponownie go osiodłał i ruszyli na padok. Właściciel powiedział: ,,Mój kochany czterokopytny, dziś będziemy ćwiczyć sliding-stop”. Koń, oczywiście, nie zrozumiał co mówi właściciel, wiedział jednak, co znaczy sliding-stop. Miał zacząć galopować i nagle zatrzymać się. Bardzo tego nie lubił, lecz cóż miał poradzić, taka jest wola jego pana. Ale był mu także wierny, więc niemalże chętnie podjął się tego zadania.
Wjechali właśnie na padok. Tu i ówdzie leżały belki do ćwiczenia skoków przez przeszkody. Wierzchowiec był nieco zestresowany, bowiem był średni w sliding-stop i na dodatek nie lubił go trenować. ,,Mówi się trudno” – pomyślał. Ranczer dał mu sygnał aby zaczął wykonywać swe zadanie. Spiął się i ruszył. Skupił się na tym, aby dobrze zrobić tę figurę westernową, nie rozpraszał się. Koncentracja. Szybkość. Zatrzymanie. I zrobił to idealnie! Sam był zaskoczony, że udało mu się tak znakomicie. Bardzo zadowolony kowboj poklepał go po szyi i dał mu trzy marchewki w nagrodę. Koń nadal nie mógł w to uwierzyć: ,,Przecież nigdy tego nie umiałem!”. No tak. Te podszepty wiatru…

Nie wszystkie są takie króciutkie

Właściwie, to ciągle jest to samo opowiadanie, ale z nowymi wątkami.

Uffff. Przeczytałam. Niezłe

No to tworzę dalej.

A może byś zrobiła książeczkę? Tu Ci podam przykładową okładkę :
http://desmond.imageshack.us/Himg594/scaled.php?server=594&filename=aglyss.png&res=medium

Jeżeli masz słabe nerwy to radzę nie wchodzić, bo pojedziesz do szpitala zamian cokolwiek powiesz.

zαbαvεcкαα napisał:

A może byś zrobiła książeczkę? Tu Ci podam przykładową okładkę :
http://desmond.imageshack.us/Himg594/scaled.php?server=594&filename=aglyss.png&res=medium

Jeżeli masz słabe nerwy to radzę nie wchodzić, bo pojedziesz do szpitala zamian cokolwiek powiesz.

Hhahaha! Uśmiałam się Gdyby to miałaby być książeczka, to w maluśkim formacie i o dużych literach. Ale gdybym się spięła i zaczęła pisać, to może, może...

A nerwy mam dość mocne

I jeśli to jest poezja, to ja się nazywam Jack Norris. Jedynie co pierwsze wątki są lekko poematyczne.

Aglyss napisał:

I jeśli to jest poezja, to ja się nazywam Jack Norris. Jedynie co pierwsze wątki są lekko poematyczne.

Jak z reklamy o banku?

Dokładnie.

AAAAAAAAA. Ile mam Ci dać pożyczki, bo potem nie przyjdziesz.

Tyle, żeby mi starczyło na wydanie książeczki

O ja biedna... a ile książek chcesz wydać ?? Może na całą zagrodę ?? To teraz ja muszę być Jackiem i powiedzieć do pracowników ''... przychodzę po gotówkę tylko raz''

Na Ciebie padło, no i bęc!

Nie, ja zamierzam dać wszystkim howrsowiczom i zagrodzianom.

Szykujcie się na kolejną porcyjkę tekstu. Jet już w drodze.

Za niedługo nowe wątki, bo wena powróciła!